Vannacht weer een klein spookje gehad. Hij sliep al veel te laat, maar wilde zo’n 3 uur later toch perse drinken. Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe laat het was maar ik ben opgestaan, heb hem drinken gegeven en ben weer naar bed gegaan. Het was ook erg warm en benauwd vandaag – en ik lag er nog even wakker van. Ik lag te denken aan van alles en kwam niet direct in slaap. Het liefst had ik alle ramen en deuren open gegooid, maar dan gaan er twee klagen vanwege licht/geluid/veiligheid. Uiteindelijk viel ik toch in slaap en doezelde ik weg in een fijne droom. Opeens werd ik ruw ontwaakt door Kevins stem. Joyce, wakker worden! Wakker worden!!! Je wilde toch vroeg opstaan?! Kom, dan staan we vroeg op en gaan we vroeg weg. JOYCE! En ik dacht bij mezelf: for the love of God, waarom for heavens sake vandaag? Mijn ochtend, wat doe je. En ik moest lachen. “Waarom ben je zo vroeg wakker?” En Kevin zei dat hij niet meer kon slapen en ging kijken hoe laat het was. “Als we snel zijn, zijn we vroeg bij Linderhof”. En ik zei hem dat ik wel een beter idee had

Sebastian lag nog te slapen dus zijn we samen onder de douche/in bad gegaan en gewoon rustig wakker geworden en aangekleed en ‘chill’ gedaan, in plaats van elke andere ochtend waarop meneertje koekepeertje bepaalt wat we doen (wanneer eten, drinken, aankleden, etc.) Sebas lag lekker te slapen en werd pas wakker op het moment dat we de woonkamer binnen kwamen.

Ik had het nog niet eerder gezegd in mijn blog, maar Sebastian slaapt in een campingbedje op onze slaapkamer; totdat wij naar bed gaan. Dan pakken we met zijn tweeën het campingbedje op en dragen het naar de woonkamer. We doen snel het licht uit en de woonkamerdeur dicht. Tadddaaaa, zo hebben we geen last van elkaar, dat doen we thuis ook dus we zijn het gewend. Het doet me denken aan het liedje: het huis van Marjolein heeft pootjes van steen, het loopt elke nacht ergens anders heen. Ik hoor de melodie elke avond in mijn achterhoofd spelen wanneer we Sebastian verhuizen. Hij heeft het zelf niet eens in de gaten en wordt gewoon de volgende ochtend wakker in een compleet andere ruimte. Ik zou me echt rot schrikken, hahahaha. Zo zie je gelijk hoe flexibel kinderen zijn wat dat betreft. Hoe vaak hij wel niet ergens in slaap valt en compleet ergens anders wakker wordt. Maar goed, na het ontbijt zaten we in de auto en gingen we op weg. We hebben getankt in de buurt en onze route gereden naar kasteel Linderhof. We zouden vandaag eigenlijk Oostenrijk op de planning hebben staan. We hadden geluk; de route naar Linderhof toe liep ook door Oostenrijk heen. Dus we zagen er toch nog een stukje van. Ergens in de Obberammagau in Ettal ligt Linderhof. En dat is vlakbij de grens met Oostenrijk. Voordat we zo ver waren was de TomTom het spoor weer bijster. En er ging bij mij eindelijk eens een kwartje vallen. De TomTom flipt ALTIJD op dit stukje weg. Hij loopt eerst op; en zorgt dat er een uur vertraging komt, om vervolgens een paar kilometer verder aan te geven dat we dik een half uur sneller zijn. Raar zeg. En ik zag de minuten oplopen en later aflopen. Altijd op dit stukje snelweg. Dit is nou de vierde keer dat we hier rijden…

Gelukkig gingen we dit keer rechtdoor; waar we anders bij Füssen er af zouden gaan. En we zagen het bordje: Oostenrijk, 1 kilometer. De bergen werden een stuk groter en de snelweg liep over in een brede grote provinciale weg. We kwamen al snel in 1 groot stuk natuurgebied terecht waar ik het fototoestel voor een deel mee heb gevuld. Bergen, rotswanden, beekjes, ravijnen. WOW! Er was 1 klein riviertje waar blauw/groen water stroomde dat gewoon haast chemisch blauw leek. Om vervolgens dat kleine riviertje steeds meer te zien uitdammen naar een joekel van een rivier met een normalere kleur. De weg was slingerig (hallo, Kevin Schumacher) en ik gilde een paar keer dat Kevin zachter moest gaan rijden. Hij reed af en toe 100 km/u in de derde versnelling en moest dan nog bijremmen, want hij had al een poos geen gas gegeven. Bij elke brug werd aangegeven hoe hoog hij wel niet was en hoe akelig diep je naar beneden kon stuiteren. De wegen waren breed genoeg; maar met een coureur naast je weet je het maar nooit. Wanneer hij voor mijn gevoel te snel de bocht om ging (en dat was vrij vaak) kwam er ook meestal wel een tegenligger aan. Maar uiteindelijk kwamen we door het Oostenrijkse woud aan op de plek van bestemming; in Duitsland. Schloss Linderhof.

We kochten een parkeerkaartje voor 2 euro 50 voor een huisje zonder slagboom; waar je dus eigenlijk gewoon kunt doorrijden – en lieten ons door de verkeersregelaars een plek toewijzen terwijl een stel brutale mensen gewoon zelf een plekje (uiteraard dichterbij de ingang) zochten. Het was een klein stukje lopen naar de kassa en er stond een rij van ongeveer een kwartier. We kochten entreekaartjes en liepen het terrein op. We moesten even flink de vaart er in houden want we kochten om 11:30 de kaartjes en de rondleiding in het kasteel zou om 11:55 zijn. Omdat we geen plattegrond van het landgoed meekregen en niet wisten waar het zat, zijn we flink gaan doorlopen. Uiteindelijk deden we over dat stuk (wat in onze beleving een stuk langer duurde) slechts tien minuten voordat we voor het kasteel stonden. Wow, wat een gaaf optrekje. Kevin, zullen we verhuizen? We maakten al snel een hele hoop foto’s. Wat onwijs gaaf hier. Sebastian wilde de fontein in duiken voor het huis.

Tijdens de rondleiding was hij ook niet op zijn beste gedrag. Hij was moe want hij had niet geslapen in de auto. Ook mag je de buggy niet meenemen in het slot en was het warm/benauwd, etc. Van die regen en onweer merkten we alweer niks vandaag. Het zou bewolkt zijn; maar ik denk dat de wolken tegengehouden worden door de bergen. Het slot was ontzettend mooi! Er is heel veel goud, schilderijen, tig vazen en volop beelden en schilderingen. Ik ben echt blij dat we dit slot hebben meegepakt want het was echt gaaf om te zien. Je ziet de foto’s wel uit zo’n boekje, zelfs kleurenfoto’s of google afbeeldingen ofzo, maar om zelf in zo’n kamer te staan en het met je eigen ogen te kunnen zien is het gewoon zoveel mooier. Bij Neuschwanstein was het donker en was het boekje met de kleurenfoto’s beter; maar hier is het origineel het best. Linderhof is door Ludwig in 1869 verbouwd en is het enige kasteel dat afgekomen is voor zijn dood. Hij verbleef er de laatste maanden van zijn leven vrij veel (ongeveer 2 weken per maand). Je zag zijn schrijftafel, een soort van piano in de muziekkamer met een pauw daarnaast, de ontvangstkamer, de kamer met de spiegels, de slaapkamer, etc. Eindelijk eens een tour die ook daadwerkelijk af is, haha. Inclusief de gangetjes voor het personeel! Al hebben we er daar maar één van gezien. Wat mij ook wel opviel is dat je nooit de badkamer of het toilet te zien krijgt in die kastelen. Ze zijn er natuurlijk wel en ze worden ook wel aangewezen, maar je krijgt ze nooit te zien. Dat moet ik toch eens gaan googelen zodra ik weer internet heb. Ik had internet – maar ik kreeg berichtjes van mijn provider dat ik door mijn belbundel heen zit; het automatisch opwaarderen gaat niet meer en het is klaar, hahahaha. Om nu weer internet op mijn mobiel te krijgen moet ik lekker cynisch naar www.naamvanprovider.nl, maar goed, lekker zo zonder internet. Ik kan dus alleen nog maar gebeld worden, helaas. Hopelijk missen ze me niet. Ik voel ergens wel een extra rekening aan komen; maar het was het waard want ik ben verslaafd

De rondleiding duurde in totaal hooguit een kwartier/twintig minuten voordat we naar de grot mochten lopen. Ik had het stomme idee gekregen om even snel zonder buggy naar de grot te lopen; die rondleiding te doen, Sebastian in de buggy te zetten om vervolgens verder alle bijgebouwen te bezichtigen. Oh wat een shitidee van mij! De grot was ontzettend ver om te lopen zonder buggy en één complete narigheid – bergopwaarts - met Sebastian tillen en de tassen. Om vervolgens onderweg nog onenigheid te krijgen ook omdat Kevin vond dat als hij midden in de weg omhoog stil stond (met Sebastian), dat ik ook maar stil moest staan terwijl ik gewoon op eigen tempo wilde lopen omdat ik het ook niet aankon met de grote rugtas en mijn eigen tas. Maar goed, we hadden het gehaald en we waren dan toch eindelijk bij de grot. De omgeving is overigens echt schitterend. Je zit midden tussen de bergen en waar je ook naartoe kijkt; je hebt een waanzinnig mooi uitzicht. Je hebt een meer met zwanen (hoe kan het ook anders), mooie tuinen met bloemen in de vorm van de fleur de lys, fonteinen, tempels, een biljoen standbeelden etc. En uiteindelijk dus ook de grot.

Ze namen 90 personen tegelijk de grot in qua rondleiding. Een beetje groot getal om echt iets zinnigs te zeggen, vond ik. We hadden er een beetje lang over gedaan om naar boven te wandelen (1x een grote tussenstop van dik een kwartier) en de rondleidingen waren om de tien minuten. We moesten dus nog eventjes wachten om 12:56; toen de vorige groep nét naar binnen was gegaan. Om 13:07 kregen we excuses voor de vertraging en om 13:08 liepen we naar binnen. De vrouw vroeg of we in het voorportaal van de grot wilden wachten op haar, want zij was druk met mensen tellen. In het voorportaal zag je echt die druipstenen met rode lampen erop gericht en leek het allemaal best sfeervol. De voorste mensen waren alleen ongeduldig geworden en liepen al gewoon de rest van de grot binnen. Omdat Sebastian nog steeds moe was en ondertussen stomvervelend aan het doen was (logisch wel natuurlijk, maar dat maakt het niet leuker) liep ik ook gewoon door. Want ja, wat een ander kan, kan ik ook. We kwamen in de grot, zagen het bootje, de sfeerlampen en de muurschilderingen. We maakten foto’s – wat ongetwijfeld niet mocht – want dat mag nergens waar je entree voor betaald. Alhoewel; ze controleren je kaartje ook niet echt dus ik zou sowieso niet betalen voor de grot.

Kevin zei: ik geloof niet dat we door mochten lopen. Maar ik zei: zij doen het ook, kom! En we liepen de grot verder in. Nadat we foto’s hadden gemaakt liepen we door het tweede gangetje achter de andere mensen aan en zagen we het licht alweer van de andere uitgang. “Dat was het?”, vroeg Kevin. En ik zei: jups, dat was het. Ben je nou niet blij dat we niet gewacht hebben op de rondleiding? Dan hadden we dat hele verhaal ook nog aan moeten horen. “Hebben we niks gemist dan?”. En ik zei: de grotto is gemaakt in opdracht van koning Ludwig en is gebaseerd op de opera tännhauser van onze grote vriend Rigard Waknah. Er is een Sesam-open-u-deur aan het begin die totaal niet indrukwekkend is omdat het veel te donker is om te zien. De grot is gebouwd in 1876 en is verder niet zo ultra boeiend. Google afbeeldingen heeft leukere plaatjes van die grot dan het beeld dat we zojuist hebben gezien. Dat heeft onze rondleiding dus met zeker een minuut of tien/vijftien verkort – en dat vond Sebastian heeeeelemaal prima. Ik wilde terug om de buggy te halen. Kevin wilde daarentegen doorlopen naar de Moorse kiosk. Ik vond het geen goed idee, maar ik ben ingestemd door de belofte dat ik niet de rugtas of Sebastian hoefde te dragen – mijn rug/schouders doen echt zeer doordat ik verbrand ben van de zon. Het is too much om kilometers te maken met een zware rugtas met flessen water voor Sebas en ons & het luierreportoire mee te zeulen.

Ondertussen was het best te doen naar de Moorse Kiosk. Het was hooguit een minuut of zes lopen. En hij was de moeite wel waard. Ik vond het alleen jammer dat je er niet in kon. Ze hebben er een gordijn voor hangen en dan ga je naar binnen toe; om vervolgens bijna met je snufferdje tegen een grote glasplaat aan te stoten en kun je op een gangpad van ongeveer 40 centimeter naar binnen kijken. Het is mooi; dat zeker, maar je bent wel snel erop uitgekeken. Behalve Sebastian dan, want hij speelde koekoek tussen de gordijnen. Daarna zijn we teruggewandeld naar de buggy en hebben we een rondje kasteel gedaan. We hebben de luie-mensen-route genomen in plaats van helemaal omhoog te lopen en elk dingetje goed te bekijken omdat we gewoon niet met de buggy al die trappen op wilden lopen.

Eenmaal terug bij het slot zagen we een plattegrond van het landgoed en zagen we de Hundinghut achterop het landgoed. We waren bij de Moorse kiosk halverwege en hadden nog wel even verder moeten lopen om daar te komen. We kunnen of nu helemaal terug lopen en ons helemaal bekaf laten worden om dat ene gebouw te zien of het gebouw te skippen, door te gaan naar de Marokkaanse kiosk en the kings cottage. We besloten de Hundinghut te laten voor wat het is, omdat onze voeten al genoeg te verduren hadden gehad. Onze vakantie is al volop met wandelen – we hebben er een klein beetje genoeg van. Een beetje wandelen is niet erg, maar dit was ons echt iets te gortig. We zijn doorgewandeld naar de Kings cottage om een huisje te vinden wat eigenlijk gewoon niks voorstelde en dat vermoeden hadden we van de Hunding's hut ook. Binnenin was een exhibitie waar we beiden geen trek in hadden en de buitenkant was zelfs het fotograferen niet waard. Haha. We hebben veel mooiere dingen gezien! De Marokkaanse kiosk was daarentegen wel weer mooi gebouwd. Maar net als bij de Moorse kiosk stond je weer tegen een glasplaat aan te kijken. Dat valt best tegen; voor de inhoud van die twee gebouwen had je net zo goed Google afbeeldingen kunnen raadplegen. Maar hee, de rest van het landgoed maakt het meer dan goed! De gouden fontein die 5 meter hoog water spuit (en dat hebben we net niet op de foto - we zagen het tijdens de rondleiding in het slot en toen we buiten kwamen waren we vergeten foto's te maken), de bloemen, de tuinen, het park, de bergen. WOW! Dat moet je echt zien. Het is het kleinste slot van de 4, maar ik vind het wel op nummer één staan qua mooiheid.

Uiteindelijk wilden we wat gaan eten/drinken, maar vond ik het echt te toeristisch daar met de honderden mensen en toeristenprijzen. We zijn dus in de auto gestapt en teruggereden naar het mooie Oostenrijk. Daar langs de blauwe rivier en de bergen zat een strandpaviljoen en een hotel met een groot terras. We zijn bij het hotel gaan eten en hebben gelijk een heel menu besteld. Het was nog wel geen tijd voor het diner, toch hebben we hem gehad. Sebastian zat lekker patatjes te eten terwijl wij genoten van onze heerlijke wienerschnitzel en mixed grill. Sebastian hield het bijna niet meer vol en viel halverwege tijdens het eten in slaap. Hij was gesloopt en dat was best komisch om te zien. Het was toen rond een uur of drie/half vier, denk ik zo. Omdat we de auto zomaar random geparkeerd hadden, gingen we wel snel weer weg. Je weet maar nooit of hij weggesleept kan worden of je een parkeerboete mag ontvangen of iets dergelijks. De parkeerplaats van het hotel was voor ons op dat moment lastig te bereiken en dus stonden we op een stukje grindpad langs het strandpaviljoen. Parkeren was alleen toegestaan voor gasten; niet voor ons. Maar oké, dan weten we dat ook weer. De terugweg naar huis toe was nog slechts een klein uurtje. Rond vijf uur waren we thuis en zaten Sebastian en ik buiten met autootjes te spelen.

Wat later vroeg Kevin of ik pannenkoeken wilde bakken. Dat had ik beloofd en ik zei dat ik het vrijdag zou doen – maar hij had er echt trek in. Dus ik ben maar gaan staan pannenkoeken bakken achter dat fornuis from hell, haha. Ik heb een gebruiksaanwijzing achter gelaten voor de volgende gasten. Stand 1: Summer in Belgium. Stand 2: Summer in St. Tropez. Stand 3: Summer in hell – do not use 3!

De eerste 2 pannenkoeken mislukten gruwelijk omdat standje 3 too much is. Alsof je een gasbrander op je eten hebt staan. Alles verbrand dan en de hele woonkamer staat blauw. UCHE UCHE. Ook hebben ze hier in het huisje zo’n koekenpan (slechts één koekenpan en 3 kookpannetjes – wat een armoede eigenlijk) die alleen maar aan kan branden. Wat je er ook in maakt; het brandt sowieso aan. BAH. Ik vind dat echt verschrikkelijk en voel me praktisch gehandicapt. Al met al is het allemaal wel gelukt; inclusief suikerklontjes smelten in een pannetje omdat ik de afgelopen 3 vakanties een pak losse suiker mee had genomen en NOOIT ergens anders voor had gebruikt dan voor de koffie – en nu eens een keer een pak suikerklontjes had meegenomen en we nu ineens losse suiker nodig hadden, haha. Maar we hadden dus pannenkoeken. En we hebben nog een hele stapel over voor morgen, want ik heb gelijk veel gemaakt. Naderhand zijn we met zijn drieën buiten gaan voetballen totdat we er genoeg van kregen, hebben we de hond van de buren verderop (Mara) geaaid en brokjes gegeven en hebben we weer op de grond gespeeld met de autootjes.

Sebastian ging weer eens veel te laat naar bed (21:00) en ik hoop dat hij vannacht eens blijft slapen. Ik ben ook eigenlijk wel goed kapot. Tot zover mijn vakantie-adhd; waar abrupt een einde aan is gekomen; voor vandaag althans. Morgen is weer een chill-dag en een dag waarop ik de spullen weer ga inpakken want zaterdag moeten we voor kwart over negen het huisje uit. Misschien dat we nog even gaan zwemmen, maar dat weten we nu nog niet.