Vannacht hebben we een rumoerige nacht gehad. Sebastian heeft mij rond twee uur ’s nachts 2x uit bed gehaald. De twee daaropvolgende keren rond drie uur ’s nachts heeft hij Kevin uit bed weten te halen. Daarna kwam hij nog een keer en bleef hij huilen; maar Kevin en ik bleven naar elkaar toe wijzen wie er op moest staan, waardoor Sebastian vanzelf stopte met mopperen en ging slapen. We werden vandaag om half tien wakker. Na het ontbijt waren we ons van thuis-meegenomen-brood helemaal zat. Het begon droog aan te voelen en had naar onze zin de beste tijd gehad. Op naar de supermarkt! We hebben gisteravond nog even op de kaart gekeken waar we het beste een supermarkt op konden sporen en we hadden besloten om naar Immenstadt te gaan. Eigenlijk meer omdat het het dichts bij ons stadje was en omdat we nog even het uitkijkpunt van het meer wilden bezoeken voor een paar mooie foto’s. Gelukkig hadden we onze selfiestick bij ons voor een gezinsfoto met een mooie achtergrond. Het is echt prachtig om te zien.

We reden de weg af naar Immenstadt en kwamen al snel in de bedrijvigheid. Het is een druk stadje met veel verkeer; er zit een trein- en busstation en heeft een groot ‘zentrum’. We reden voorbij een supermarkt en kwamen vervolgens op onze zoektocht een volgende supermarkt tegen; de Aldi. Nou helemaal top. Ik zat al in mijn hoofd te bedenken of de ‘darf ik sie etwas fragen? Wo is der Supermarket?’-vraag wel correct Duits was, maar het was niet nodig. Ik kan mijn Duits bewaren om bij de receptie uit te leggen dat Sebas de keuken in brand wilde steken. Goed, een bekende winkel; in elk geval. We gingen naar binnen en herkenden ineens een stuk minder, hahahaha. We wilden in ieder geval voor 3-4 dagen eten in huis hebben om zelf te koken; maar ze hebben geen voorverpakte groentes natuurlijk. En het vlees is ook iets anders dan we gewend zijn. Ook was er geen kant en klare pastasaus. De mensen die van kant en klaar houden hebben het in Duitsland zwaar. Ik moest er om lachen en heb uiteindelijk toch alles gevonden wat ik hebben wilde. We hadden een kar vol meegenomen en hadden zoiets van: de rest zouden we bij de Spar kunnen halen. De volle kar kostte in totaal €55,55. Een wereld van verschil met thuis – waar een zelfde soort kar minstens €80,= zou kosten. We hebben ook wasmiddel en babydoekjes gehaald, filterkoffie en melk. Bananen, appels en aardbeienjam. Schinken, käse & putenminifilet.

We gaan een keertje pannenkoeken bakken, eitje bakken, soep met brood eten, spaghetti eten en een soort van chicken tonight met rijst. Lekker makkelijk wel. Ook hebben we verse broodjes en beleg gehaald. Er stond een machine die me deed denken aan een sigarettenautomaat. Máár dan met broodjes. Je moest de knoppen naast de afbeelding van je broodje indrukken en dan kwam je broodje eruit rollen. Dat vonden we wel grappig. Sebastian ook, want hij wilde blijven drukken. We hebben ook veel drinken ingeslagen, want het is hier hard nodig. De temperaturen zijn flink en het blijft al sinds aankomst zonnig; al is het vandaag even een keertje wat bewolkter. Wel fijn voor de afwisseling. Vanmiddag willen we een stukje gaan wandelen; maar het is even afwachten wat Sebas doet. Zijn ogen zijn rood doorlopen en hij lijkt erg moe – logisch wel na zo’n nacht; maar of we daar fijn mee kunnen wandelen is een tweede.

De natuur is zoals al eerder gezegd hier flink aanwezig. Vliegen te over en bij het instappen in de auto kwam er al een wesp op bezoek. Lees: Joyce rende de auto uit en liet gewoon alles voor was het was omdat ze op de vlucht was voor een wesp. Op de terugweg vanaf de supermarkt reden we de kronkelbergweg op en vloog er een dikke steekvlieg naar binnen. Hij botste tegen mijn arm op en ging daarnaast op het raam naast Sebastian zitten. Op dit soort momenten heb ik echt zoiets van: dat Missen Wilhams een gmo-vrij dorp is had nou mij niet perse gehoeven. Aan de andere kant zat er net een heel lief klein schattig vogeltje op het raam naar binnen te kijken – dat is dan weer de keerzijde. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik blij ben met het resultaat.

’s Middags laat zijn we een stukje gaan wandelen. We hadden toch besloten om Sebastian even te laten bijslapen met zijn rood doorlopen ogen. Ik ben toen alvast ‘spaghetti’ gaan koken, terwijl ik tot de conclusie kwam dat de groentes die ik had gekocht een kant en klare mix was inclusief aardappelen en vlees, en de saus die ik had gekocht erg scherp was. Het bleek gelukkig lekkere spaghetti, maar toch zeker wel de meest vreemdste die ik ooit gemaakt heb met pasta én aardappelen. We hebben ons mooie kind anderhalf uur laten slapen en toen wakker gemaakt. We zijn in de buurt gaan wandelen; eerst richting de Kneipp-Gesundheitsanlage, waar we even gekeken hebben en het concept niet echt begrepen. We zagen er mensen met een rollator vandaan komen en mensen met bergschoenen. Het was volgens mij wel bergwater, maar we lieten het al snel voor wat het was en liepen daarna richting de hold-alp en de pfarr-alp. Nou, dat was dus gewoon een ouderwets potje krom lopen. Wat een wandeltocht zeg!

Bergopwaarts wandelden we richting de top en dat was toch best pittig. Vooral met een kind dat perse zelf wilde lopen en een bepakte buggy. Maar het uitzicht was geweldig!

Halverwege besloot de batterij van mijn camera ermee op te houden dus hebben we de foto’s helaas met onze mobieltjes moeten maken. Maar dat maakt het uitzicht toch niet minder. Onderweg kwamen we nog een aantal mensen tegen en zijn we nog even gestopt om de koeien te aaien om daarna dezelfde weg terug te lopen. Op de terugweg begrepen we de gesundheitsanlage wel, want we ploften neer en gingen met onze voeten in het voetenbad zitten. Sebas wilde baas boven baas spelen en is tot aan zijn middel in het bad gegaan. Het water was ijskoud, maar gelukkig waren we toen al bijna thuis. We hebben ongeveer twee uur gelopen en waren compleet uitgeteld toen we weer terug waren.

Ik wilde de foto’s overzetten op de laptop en begon eerst met mijn mobiel en daarna Kevins mobiel om vervolgens tot de conclusie te komen dat het kabeltje van ons fototoestel spoorloos is. Ik heb alles 2x flink overhoop gehaald, de auto binnenste buiten gekeerd en nergens kan ik hem vinden. Dat is even zuur en absoluut balen. Het overschaduwt mijn avond een beetje. Morgen zouden we naar Neuschwanstein en Hohenswangau gaan; twee hele mooie kastelen – en ik heb mijn fototoestel niet opgeladen/klaar. Men oh men. Wat een teleurstelling. Ik hoop dat ik morgen op tijd een nieuw fototoestel of kabeltje kan vinden; anders moeten we alle foto’s met onze mobiele telefoon maken en dat is een stuk minder scherp. Ik snap het ook gewoon niet; ik zou zweren dat ik hem in het hoesje gedaan had en heb meegenomen; maar hij is nu nergens te bekennen.

Hmm, anyways; ’s avonds nadat ons kereltje in bed lag heb ik een beetje gepuzzeld terwijl Kevin een spelletje op de laptop deed en zijn we daarna een serie gaan kijken. V/d week maar eens een stadtje bezoeken met een elektronicazaak.