Tot nu toe houden we onze planning nog fijn aan! Rond acht uur werden we wakker vandaag en hebben weer rustig de dag opgestart. Ergens rond negen uur, half tien zijn we naar het bergbauernmuseum geweest in Diepolz. Dat zit hier ongeveer vijf minuten rijden met de auto vandaan. Uiteraard weer een stukje berg op, want ja, alles is hier een berg, haha. Het museum valt niet echt op (vond ik). Het was dat Kevin hem zag, want ik was er ongetwijfeld gewoon glad voorbij gegaan omdat ik een opvallender gebouw zocht. De parkeerplaatsen stonden in ieder geval wel goed aangegeven. We liepen het gebouw in en kregen uiteraard weer korting met onze kortingskaarten; jeeej! Weliswaar slechts 0,50 cent korting per kaartje, maar korting is korting dus mooi meegenomen. We betaalden 8 euro entree en gingen om het gebouw heen naar boven. Iedereen die brutaal wil doen kan zo om het gebouw heen en gratis naar binnen. Je kunt ook via de alternatieve route via de kerkstraat naar binnen of via het bos. Je steunt alleen op deze manier het museum en de omgeving en dat wilden we wel. Het is namelijk mijn inziens het wel waard om voor te betalen.

Ze hebben een kinderspeeltuin beneden aan de berg en een soort van waterbaan met stroompje om mee te spelen. Vervolgens hebben ze verschillende huisjes met allerlei dingen om te doen/te bezichtigen. Ze hebben schaapjes, koeien, varkens, ezels en kippen om te aaien. Verder kun je een rondreis door een koeienmaag (4 stuks dan, hè) doorlopen en een nepkoe melken.

Je kunt van een hooizolder afspringen, op een tractor zitten en sturen, kijken hoe de bevolking vroeger woonde, zelf je eigen kaas maken, een imkerhuisje zien en natuurlijk wandelen langs bloementuinen en kruidentuintjes.

Ze hebben er een houten speeltuin met een windchime en speelbos. Ook kun je ouderwets bowlen – met zo’n houten sjoelbak en losse kegels en een bal. En noem maar op; allerlei leuke dingen voor kinderen om te zien en te ontdekken. Er is echter één nadeel; je moet bergopwaarts ontdekken. Hahahaha. We waren weer eens helemaal gesloopt. We lopen telkens met Sebas en de buggy bergopwaarts en dat is een flinke klus. We hebben pijn in spieren waarvan we ze nog nooit hebben gebruikt en worden echt zo melig als wat. We zijn moe en hebben straks een vakantie van de vakantie nodig. Zelfs op de dagen dat we ‘rustig aan’ willen doen is er wel weer iets waardoor we zo’n berg op en afwandelen.We moeten eigenlijk zo'n tractor hebben ofzo...

Morgen staat er weer een berg op de planning. We hadden het dus best wel weer zwaar vanmiddag, maar we hebben onze schouders eronder gezet en we zijn weer boven gekomen. Voor wie mij nog niet zo goed kent, op de momenten dat ik pijn heb, extreem vermoeid ben of er doorheen zit word ik erg melig – kortom, ik viel op een gegeven moment bijna helemaal van die berg af van het lachen door opmerkingen als: ‘ja, maar op de plattegrond staat het allemaal anders plat aangegeven’ en ‘Gottegottegot, als ik weer eens een idee heb’ en meer van dat soort loze opmerkingen die op dat moment hilarisch zijn (je moet er bij geweest zijn, denk ik). Het gaat helemaal nergens om op dat moment, maar ik lig helemaal in een deuk en hou het niet meer.

Eenmaal bovenop de berg hadden we weer de prachtige panorama-foto’s en een soort van herberg om even bij te komen met de brotzeit. En dat was nodig. Het vrouwtje wat daar achter de balie van die herberg staat, verzorgd ook gelijk de varkens. Ze bracht hen emmers water (vanwege de felle zon) toen we aan kwamen lopen. De varkens doken gelijk in hun heerlijke modderbadje en terwijl Kevin en Sebastian naar de varkens aan het kijken waren; liep ik naar het bordje ‘SCHWEINEN’ om te lezen wat er eigenlijk op dat bordje stond. Ongetwijfeld stond er niks bijzonders op, maar ik lees wel vaker van alles – zomaar eigenlijk. Nou was dat vandaag mijn grote redding, want de varkens begonnen het modderwater van zich af te schudden.

Ik hoorde Kevin keihard “AARRRGGHHHH” roepen en zag Sebas water van zich gezicht smeren. Ze waren allebei te pakken genomen en ik had dikke lol. De vrouw kwam alweer aan met 3 liter water gevuld in twee emmers en zei: pass auf, ihr schud (of zoiets verstond ik) en ik had dubbel lol. Dat had ze de eerste keer wel mogen vertellen. Haha! We gingen daar wat drinken en omdat het 12 uur was (ja, lange wandeling!), hebben we daar maar een lekkere ‘bröt met wurst’ besteld. We kregen een droog broodje ham met augurk erop. We hadden er meer van verwacht; maar het was in ieder geval wel erg gezellig. De vrouw was gastvrij, we voelden ons zeer welkom en het was erg sfeervol. We mochten onze fles water nog bij haar vullen en daarna zijn we weer op de terugtocht gegaan.

De terugtocht was minstens net zo zwaar want het ging steil naar beneden. Je hebt hier af en toe van die autowegen met een daling van 12% en dat is al erg veel; maar te voet zijn ze vaak een stuk steiler en dan staat er niks aangegeven. Dan moet je maar zien hoe je naar beneden komt; rollend of wandelend. Nou ja, anyways, er zitten spieren in onze benen en billen waar we deze vakantie erg bewust van zijn. We werden er melig van en liepen weer eens lekker van die berg af. Terwijl we onderaan de berg een groepje bejaarden zagen die juist deze kant van de berg omhoog wandelden uiteraard; want dat zien we wel vaker. Dat we echt zoiets hebben van: als je dat Nederlandse bejaarden laat doen, vallen ze met bosjes dood neer, maar deze doen het gewoon alsof het niks is. En wij lopen te hijgen als wat als we de berg op gaan. Kevin zegt: ja, zij zijn het gewend. Terwijl ik zoiets heb van: ja, dat zal best, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We zijn langs het kerkje terug naar de auto gelopen en ik heb teruggereden naar huis.

Wel even via een omweg, want we moesten nog steeds langs de Spar supermarkt. En de Spar was natuurlijk weer niet open dus al lachend zijn we naar huis gereden en hebben we Sebastian na zijn fruithapje en drinken op bed gelegd. Ongeveer twee uur later gingen we de deur weer uit – dit keer met de auto – op weg naar de Spar en we schrokken ons wild! De supermarkt was een keer open! We liepen naar binnen en zagen de prijzen en begrepen wel waarom de vrouw van de supermarkt een dikke BMW kon betalen en vaker dicht dan open kon zijn – de prijzen waren echt asociaal duur. Bijna 4 euro voor 3 paprika’s. Daar betaal je niet meer dan €1,50 voor in dit seizoen (en dan zijn het al dure paprika’s). Een potje pastasaus ruim €3,60. Nou ja, ik had zoiets van: oké, we leggen alles weer terug en gaan weer.

Nadat we ons snel uit de voeten hadden gemaakt, reden we naar Immenstadt. Naar dezelfde Aldi waar we maandag zijn geweest. We hebben daar weer een kar vol lekkers gehaald waar de spar nog wat van kan leren qua prijzen. 3 paprika’s €1,20. Ik snap wel dat een dorpssupermarkt iets duurder is dan normaal, maar dit was gewoon schofterig. Alle prijzen waren gewoon verdubbeld en sommige dingen zoals een brood verdriedubbeld. Zo zou ik ook wel een supermarkt willen openen hier. Anyways; de Aldi had veel meer keuze en is een stuk fijner. En het gaf mij een keer de gelegenheid om het slingerweggetje door de berg naar Immenstadt te rijden. Dat leek me eng, dus dat moest ik sowieso al een keer doen. Kevin had bier gedronken in de herberg en thuis had hij er nog eentje gepakt; dus hij mocht toch niet. Ik vond het op sommige punten spannend maar ook wel leuk. Op sommige stukken rijd je 50 km/u maar eindig je met 90 km/u omdat je zo snel omlaag gaat. En je kunt de remmen ook niet ingedrukt houden met dit weer in verband met de hitte. Wel leuk om te doen; je waant je op sommige stukken echt op een rallyparcours. En op sommige stukken had ik zoiets van: oké, ik weet dat je hier 100 km/u mag, maar harder dan 80 km/u vind ik echt niet verantwoord… En dan werd ik ingehaald door een stel Duitsers. Nou ja, mij best… We zijn in ieder geval goed heen en weer gekomen. Kevin zit dan ook echt naast me te balen want hij zou wel 100 km/u rijden en kan het niet nalaten om mij dat te vertellen; ik ben blij dat ik eindelijk weer eens kan en mag rijden en bij teveel commentaar zeg ik vaak dat hij anders ook mag gaan lopen; dat scheelt..

Eenmaal thuis hebben we lekker buiten gezeten, met de buren gekletst, boodschappen opgeruimd, aangerommeld, met Sebastian gevoetbald en gegeten. Later heb ik Sebastian in bad gezet en rond half 9 in bed gestopt. Hij mag wat langer opblijven, zodat hij ons ’s ochtends wat langer laat liggen. We liggen hier ’s avonds een beetje op de bank met onze benen omhoog halve bejaarden uit te hangen (die ruziën om wie de laptop mag, haha).

Eens zien wat morgen ons gaat brengen. Ik zie er ergens wel een beetje tegenop. Die Eistobel met zulke hoge temperaturen. Ik weet dat we er kunnen gaan zwemmen en picknicken en langzaamaan kunnen doen; maar of we ook daadwerkelijk langzaamaan doen weet ik niet. We zijn best wel rauwdouwers wat dat betreft. We gaan dwars door onze grenzen heen en laten ons niet kennen. De volgende dag lopen we wel half kreupel – en dan gaan we gewoon weer, hahahaha. Gelukkig heeft Kevin nog een extra week vakantie als we thuis zijn (en ik nog wat langer). Oh en voor degene die denkt dat we in het huisje lekker kunnen chillen, zullen we die mensen uit de droom helpen; Sebastian zit nooit voor een seconde stil of hij wil alweer fietsen (en dan moeten we natuurlijk mee) of iets anders leuks/actiefs doen en zodra hij slaapt gaan we hier eerst even op beestjesjacht – de volgende keer zoeken we een gmo-productief dorpje uit

De vliegen/steekvliegen/wespen/bijen hebben hier vrijspel, lijkt wel. En ja, papa en/of mama leiden het wel in goede banen, want het huisje is alles behalve kindvriendelijk en we willen niet dat hij weer per ongeluk de boel in brand steekt of het schoonmaakmiddel opdrinkt of iets dergelijks. We hebben al wat sierschalen, tafelkleden en breekbare dingen op de kasten gezet zodat het buiten zijn bereik ligt. Maar je kunt helaas niet alles hier uit zijn bereik houden dus opletten is een must.