Vandaag zijn we naar de Eistobel geweest. Een natuurfenomeen hier in de buurt met ijskoud water. Het schijnt er prachtig te zijn met allerlei watervallen, stroompjes in een riviertje, bergbeekjes en een groene omgeving. Nou, dat wilden we dan wel eens zien. Het is hier op slechts 21 minuten rijden (het bezoekerscentrum dan). Je betaald er vreemd genoeg entree voor, al heb ik geen idee waarom want als je op een ander punt begint met lopen betaal je niets. Maar al goed; na de entree te hebben betaald (€1,50 per persoon; kinderen tot 6 jaar gratis) ga je een trap af en klim je 50 meter naar beneden. De vrouw aan de kassa zei dat we de buggy daar moesten laten staan, want dat ging anders niet. We moesten ‘der baby tragen’. Dus wij lieten de buggy achter en dat bleek uiteindelijk een slechte beslissing te zijn. Kevin begon bij de trap al van: ik had de buggy mee moeten nemen, en toen ik zei dat hij terug moest gaan, wilde hij niet. Dus we liepen door. We gingen over een houten bruggetje heen en daalden steeds sneller. En ineens liepen we gewoon op een vlak bospad. Na ongeveer een kilometer te hebben gewandeld kwamen we uit bij een stukje zwemwater.

Er was nog een Nederlands stel met twee kinderen dat ons wegwijs maakte. Een leuker stukje voor de kinderen was er bijna niet, want hier waren vrijwel geen draaikolken en het kleine stroompje was niet zo sterk. Verderop was dat wel anders. Hun waren binnen no time uit de kleren in de zwemkleren en aan het zwemmen. Dat leek ons ook wel een fijn plan want het was zeker 36 graden, en het water was ijskoud. Het was even wennen maar daarna heerlijk verkoelend. Daar hebben we dus even gezeten. Het was inderdaad prachtig! Kevin en ik hebben tot onze knieën in het water gestaan en uiteindelijk was Sebastian zo nat, dat we zijn kleren maar hebben uitgetrokken en in de zon hebben gelegd om te drogen want het had verder niet veel nut meer.

Sebastian ging poedelnaakt op een steen zitten spelen. Hij raapte kiezeltjes op vanuit het water en gooide ze 10 centimeter verder in het water. Nou, herhaal dat 300x en hij was er een hele tijd zoet mee. Er waren ondertussen nog 4 andere gezinnen met hun kinderen komen zwemmen en het was praktisch idyllisch. Totdat ik ineens een plons hoorde en een moeder, die eerst op een steen in het water zat, met kleding en al zag duiken. Ze was razendsnel en greep haar dochter uit het water. Het meisje was denk ik net een jaar ouder van Sebastian en was gevallen. Er gebeurde verder niks; behalve dan dat ze moest huilen van de schrik. Ik kreeg er de rillingen van – dat gecombineerd met muggen en steekvliegen besloten we om verder te gaan. Sebastian dacht daar helaas anders over. We wilden verder de natuur in, maar meneer zijn beentjes waren moe en hij wilde niet meer verder lopen. We konden kiezen tussen kilometers verder lopen met een kind op onze arm, totaal gesloopt zijn en daarna terug gaan met een kind op onze arm of terug gaan met een kind op onze arm. We baalden flink dat we de buggy niet mee hadden genomen.

Eenmaal op de terugweg merkten we dat de trap omhoog toch ook best wel flink was. Sebastian wilde natuurlijk zo langzaam mogelijk de trap op en het liefst gedragen worden en wij hadden ook flink de pap op. We hadden beter gewoon de buggy naar beneden kunnen tillen; al onze spullen en Sebastian er in kunnen stoppen en kunnen wandelen. Ik hoop dat we de komende week nog de gelegenheid krijgen om terug te gaan, want ik heb Google afbeeldingen gezien – en naast het moois wat we allemaal gezien hebben; hebben we nog wel wat moois gemist. Jammer dat onze kleine mini-meneer moe was van het stenen gooien. Op de terugweg zijn we direct naar huis gegaan en hebben lekker in de tuin gezeten met een ijsje. Daarna hebben we in het stuk schaduw naast ons huis gevoetbald en gespeeld. Ik hoop dat ik Sebas nog een sprinkhaan kan laten zien deze vakantie. Volgens mij vind hij dat prachtig - ik heb er al drie gezien, maar kreeg ze niet gevangen of we hadden er even geen tijd voor op dat moment. We hebben gebruik gemaakt van de oven van ons huisje voor pizzabroodjes en ‘thuis’ gegeten. Sebastian slaapt de afgelopen dagen wat minder goed en is ook gewoon moe rond bedtijd. We lieten hem wat langer opblijven zodat we wat langer uit konden slapen, maar dat is niet eens meer nodig. Hij is sowieso moe van alles, wordt helaas sinds 2 dagen weer ’s nachts wakker en heeft overdag voor zijn middagslaapje knalrode ogen, dus we zijn weer terug op zijn oude bedtijd die hij thuis ook heeft.

Het heeft gisteren na de 38 graden Celsius nog geregend en kort geonweerd. Het totaal gebeuren duurde in totaal zeven en een halve minuut en we zijn geenszins onder de indruk geraakt. Daarna klaarde de lucht weer op en ging het zonnetje weer vrolijk verder met schijnen en verdwenen de wolken. We zijn dus ook gewoon doorgegaan waarmee we bezig waren - lekker vakantie vieren en te voetballen in de achtertuin.