Lindau; juist ja.... Nou, dat ging dus niet door, whahahaha.

Vanmorgen om zes uur kwam mijn liefste kleine kerel uit bed. Hij wilde een knuffel van mama, 3 liedjes van mama, wat drinken van mama en brandweerman Sam kijken op de tablet. Mams heeft aan al deze dingen voldaan en is toen weer fijn terug in bed gaan liggen en lag klaarwakker te zijn en tegelijkertijd doodmoe. Wat een verschrikking. Sebastian lag lekker in zijn bed naar de tablet te kijken die buiten het bed stond en hij vond het heerlijk. Ik lag daarentegen naar het plafond te turen totdat ik een half uur/drie kwartier later weer in slaap viel en rond acht uur wakker gemaakt werd door Kevin die vroeg of Sebas mij al een knuffel mocht geven. Hij had hem uit de slaapkamer gehouden om mij nog even te laten slapen, maar Sebastian moest huilen want hij wilde naar mij toe. “Natuurlijk mag dat”, zei ik slaperig en moe. Sebastian stormde het bed op, gaf me een vluchtige knuffel en ging direct de bedlampjes weer aan en uit doen. Dat is praktisch gezien zijn nieuwe hobby in dit huisje. Alle lichtschakelaars zitten op kinderhoogte en het ziet er hier geregeld uit als een discotheek. Daarna ging hij met de deuren open en dicht slaan en net op het moment dat ik dacht: EN NU IS HET GENOEG, AARRGGHHH; ben ik onder de douche gesprongen. Heerlijk! Kevin had voor het ontbijt hotdogs gemaakt. Kortom; we hebben wéér uitgebreid ontbeten en waren pas rond elf uur de deur uit. We zouden naar Lindau gaan en we zaten in de auto toen Kevin de TomTom pakte en zei: ja daahaag, Lindau is een uur rijden, daar heb ik helemaal geen trek in.

Ik moest lachen en zei: dan gaan we toch naar Oberstdorf? Waarmee ik eigenlijk Oberstaufen bedoelde (het plaatsje hiernaast), maar dat was een gelukkige vergissing; Oberstdorf bleek een veeeeeeeel betere keuze. Kevin nam alleen de bergweggetjes weer alsof hij een formule 1 coureur was. Op sommige momenten zit ik echt tegen het dak van de auto aan met de gordel in mijn handen geklemd. Jeetje mina… DIT IS GEEN PARCOUR KEVIN, riep ik hard! We kwamen gelukkig heelhuids aan. Het is een groot dorpje met een druk winkelgebied met zowel grote ketens als eenmanszaken – niet dat je daar wat van merkt op zondag, want dan zijn bijna alle winkels gesloten. Maar er is veel bedrijvigheid in die omgeving! Volop mensen, alle terrasjes waren open, er viel van alles te zien en op straat stonden overal mooi gevulde bloembakken en watertroggen met bergwater. We zijn door het dorp gewandeld en we hebben een paar winkels bezocht die wel open waren; waaronder een speelgoedwinkel voor onze kleine lieve schat en een souvenirwinkeltje voor onze kleine lieve schat. Sebastian is weer een sportwagen met geluid, een playmobiel bus met 4 poppetjes en een vrachtwagen met blokken rijker.

Ook heeft hij zo’n koeienbel gekregen zodat hij kan bellen. We hebben hier achter in de tuin zo’n grote bel hangen waar hij graag mee wil bellen; maar als hij dat doet is de halve wereld wakker, dus we hebben zo’n kleine bel gekocht voor 4 euro waarmee hij minder herrie maakt en toch kan bellen. We hebben ook brood gekocht voor morgen en een terrasje gepakt. Een terrasje waar we werden belaagd met wespen. 1 wesp hebben we bijna verdronken in de appelsap – Kevin heeft hem tegen mijn zin in vrijgelaten – en de andere wesp hebben we gevangen in een leeg flesje appelsap met dop.

We hebben flamenkuchen gegeten op het terras. We hadden geen idee wat dat was en we zijn weer een ervaring rijker. Het is een soort ultradunne pizza met crème fraiche en rijkelijk beleg erop. De wespen waren er eveneens gek op. Nadat we het stadje hebben gezien, zijn we weer terug naar huis gereden met de toeristische route. Sebastian was namelijk in slaap gevallen (op de heenweg ook al) en hij is een beetje knorrig vandaag (te vroeg op) dat we hem langer wilden laten slapen. Eenmaal thuis hebben we hem ook in bed gelegd en sliep hij daar ook nog gewoon een uur. Toen heb ik hem eruit gehaald en wakker gemaakt en dat vond meneer niet zo leuk. Maar het was toen al kwart voor vier. Als we hem er niet uit halen, staat hij om 23:00 uur vanavond gewoon te springen en te dansen omdat hij klaarwakker is.

Maar nu hebben we een knorrig kereltje. Hij huilt om elk dingetje, dus ik hoop dat hij zo nog bijtrekt en anders hoop ik dat het snel bedtijd is. Terwijl ik dit schreef hoorde ik hem lachen, omdat Kevin buiten met hem aan het spelen is… Dus ik was ook even een half uurtje meespelen. We waren aan het voetballen met zijn drietjes en gingen vervolgens even naar de speeltuin. Die zit hier vlakbij de deur met een glijbaan, een speelhuisje, 2 wipkippen, een zooitje schommels en een klimtoestel. Sebastian zijn humeur is opgeklaard. Was het niet door ons speelplezier dan was het wel vanwege de honden hier. Dat zijn ook favorieten van hem. Elke dag rent hij er 'stiekem' vandoor met zijn kleine beentjes en gaat hij ofwel naar links naar de hond ofwel naar rechts naar de andere hond. Dan gaat hij de hondjes aaien en ze gras voeren alsof het koetjes zijn.

Na ons wespenavontuur in Oberstdorf hadden we hetzelfde tafereel hier in het huisje. Iedereen die weet hoe ik reageer op wespen kan zich het gegil levendig voorstellen. Kevin heeft er eentje onthoofd – de wesp zat vast in de vliegenvanger en daar eindigde zijn leven. De tweede wesp kwam recht op mij afgevlogen. Ik stond met de vliegenmepper in mijn handen om een vlieg plat te slaan en ik zag die wesp naar me toe komen en heb hem in de lucht al vliegend een flinke mep verkocht. Je hoorde echt keihard TOK. Het was zelfverdediging; haha. Ik had hem eigenlijk meer richting de deur willen begeleiden; althans, dat was mijn eerste plan maar dit was ook goed uitgepakt. Hij lag half bewusteloos voor me in de deuropening, dus ik heb hem een flinke mep gegeven en de deur uit gegooid. Brrrr. Horren zouden geen overbodige luxe zijn hier.

De rest van de middag/avond brengen we in het huisje door. Heerlijk relaxed. Morgen naar Ravensburger Spieleland!