Gisteravond zijn we rond 23:00 gaan slapen waarbij we om 01:00 ruw werden ontwaakt door een huilende Sebastian. Ik was het zat om er de hele tijd uit te moeten voor hem, dus ik maakte Kevin wakker en stuurde Kevin. Het gehuil stopte niet. Hij bleef huilen en het was ondertussen al een kleine tien minuten verder. Ik kwam zelf uit bed en nam hem over en werd boos op Kevin omdat ik dacht dat het aan hem lag. Maar Sebastian stopte bij mij ook niet. Hij at een potje fruit (hij had weinig gegeten, dus we dachten dat hij honger had), een knijpfruitje, dronk wat, had zijn speen, we hebben nog een broodje gemaakt dat hij niet wilde, gecheckt op insecten(beten) in/op/rond hem, maar wat we ook deden; hij stopte niet. Ik werd er gewoon bang van. Wat is er mis met mijn kind? Waarom schreeuwt hij zo? Zo ken ik hem eigenlijk niet. Ik begreep het gewoon niet en ging het hele riedeltje trial and error af vanaf zijn tenen tot aan zijn kruin. Hij kon niks aangeven maar alleen maar huilen… Pfffff. Nadat ik de luier had verschoond en geen koorts had geconstateerd heb ik hem een paracetamol gegeven. Misschien heeft hij last van een kiesje ofzo? We kunnen niet ver genoeg in zijn mond kijken om te zien of hij alles al heeft. Ik nam hem op mijn arm en ging heen en weer lopen door het huis en was bijna zo ver om hem onder de douche te zetten, toen we in de badkamer stonden en hij naar het raam wees. Hij werd ineens stil, zijn ogen werden weer normaal en begon weer te reageren op mijn stem. Buiten! Hij had weer zijn nachtelijke buitenwandeling nodig. Dat heeft hij wel eens 1x in de tig weken tijd. Zijn ogen draaiden nog een beetje waarbij ik zag dat hij nog half sliep. Ik zei het tegen Kevin en hij kleedde zich aan en nam Sebas mee naar buiten. Ik kleedde mezelf aan en ging ook. Eenmaal buiten was hij heerlijk stil. En wij ook.

Ik was blij dat Sebastian ons had wakker gemaakt. Het was buiten praktisch donker op een lantaarnpaal verderop na – en de hele hemel was verlicht met een miljoen sterren. Zoveel sterren zie je in Nederland niet vanwege het stadslicht altijd. Zo waanzinnig ultra veel sterren. De krekels tjirpten en ritselden en je hoorde nog steeds de bel van een alpenkoe bellen. Voor de rest was het helemaal stil. Sebastian bleef bij Kevin op schoot zitten en wees naar de krekels. We zaten lekker op het terras naar de sterren te kijken. Heerlijk! Ongeveer een half uur daarna zijn we naar binnen gegaan en hebben we het slapen nog een keer geprobeerd. En dit keer met succes.

Rond half tien werden we wakker vandaag. We hebben heel rustig opgestart en zijn ergens rond 11 uur/half 12 richting het zwembad gelopen. De steekvliegen die ons de verleden keer bleven achtervolgen en agressief prikten waren een stuk minder aanwezig. Ook in het zwembad zelf waren ze er niet meer zoveel. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik was blij toe. Er was alleen een buggy-probleem. De beker van Sebastian met diksap zat in de buggy en er zaten op een gegeven moment vijftien wespen op. Ik heb die buggy een zwieperd gegeven; zodat hij op 5 meter afstand stond en we hadden een wespenvrije omgeving! Whieieiehieieieie. We hebben heerlijk gezwommen met zijn drieën en hebben het fijn gehad! Op een gegeven moment kregen we trek en hebben we wat gegeten bij het zwembad en we wilden net opstaan om weer te gaan zwemmen of ik ging ineens door de stoel heen. Heb ik weeeerrrr. Er kwamen al snel drie mensen naar me toe en vroegen of ik oké was. Dat gebeurde vaker, vertelden ze. Het was die dag al een keer of 3 eerder gebeurd en ze stapelden de kapotte plastic stoel op de 3 andere kapotte stoelen. Het waren oude stoelen en gingen kapot. Ja hallooowww, ik weeg al freaking 1500 kilo ofzo… Ik voel me al bezwaard – letterlijk – en dan zet je oude stoelen neer? Alsof je er gewoon op zat te wachten. Nou ja, ik heb gezegd dat alles goed was en ben naar de handdoeken gelopen om op het grasveld neer te ploffen; maar ik merkte het wel weer in mijn onderrug.

Voorlopig zat ik lekker op een handdoek op het gras met een fles water bij de hand. Opeens verdween de zon achter de wolken. Dat was wel even lekker. Die hittegolf is echt hartstikke lekker hoor, met dertig graden zonnig; maar als er dan ineens een schaduw geworpen wordt over het veld is het helemaal lekker. Waarbij er een hoop mensen hun spullen inpakten, bleven wij nog even zitten. Pas toen het onweer dichterbij kwam, zijn we ons gaan aankleden. Toen was het al een uur of drie, dus hebben we lekker een paar uur kunnen vertoeven. We liepen naar huis en waren voor de regen binnen. Alhoewel voelde ik her en der wel een druppel vallen; het viel weer eens te verwaarlozen. Wederom viel de regen tegen. Het klaarde alweer op en terwijl Sebastian lekker lag te slapen besloten we om vanavond uit eten te gaan. Kevin ging lezen en ik keek een serie op de laptop. Ik had de zwemkleding en handdoeken op een droogrek in de zon gehangen. Toen Sebastian weer wakker werd, hebben we met hem gespeeld en een potje babyvoeding gegeven. Het was ergens rond vijf uur/half zes toen we naar het restaurant liepen.

Voordat we weg gingen kregen we een acute crisis. Sebastian wilde naar de deur rennen, gleed uit over een vliegenmepper (die had hij daar een paar minuten daarvoor zelf neergegooid) en viel met zijn oor tegen de deur aan. Zijn hele oor is nu blauw. Het is echt sneu. Zijn elleboog is al geschaafd, zijn knieën zijn blauw van het spelen en nu zijn oor ook nog. Ik weet wel dat het erbij hoort en bij de peuterpuberteit hoort; maar leuk is anders. Ik schrik er toch elke keer weer van. Ik heb het gelijk proberen te koelen en vallen&stoten-gel opgesmeerd; hopelijk is het morgen iets minder gevoelig voor hem. Hij viel gelukkig wel snel te troosten. Hij wilde een knuffel en zijn speentje en het was goed. We hadden speelgoed voor hem meegenomen naar het restaurant en hij vermaakte zich prima. We hebben weer heerlijk genoten van een schäffler brau wienerschnitzel en een leuke avond gehad. Meneer blauwoor was ook op zijn beste humeur en we waren weer het ideale gezinnetje. Opeens begon het onweer weer en barstte de regen los. Toen we klaar waren en hadden afgerekend liepen we naar huis. Er vielen weer tien druppels ofzo, dus we hebben er niet veel last van gehad. Dat terwijl de straten behoorlijk nat waren. Wat een mazzel weer!

Afin, gezwommen en ik ben weer flink verbrand. Terwijl Kevin en Sebastian steeds meer bijbruinen, begin ik langzaamaan in een zeldzame sproetentomaat te veranderen. Auw! Mijn schouders en rug zijn dit keer erg verbrand. Kevin heeft net mijn rug ingesmeerd met aftersun. Dat terwijl ik before-sun gebruikt had (zonnebrandcrème) en toch verbrand ben. Flauw! Ik merk het nu net pas (21:00 ’s avonds) en het is best flink. Nou ja, ach, it happens. Morgen naar sloss Linderhof! Het weerbericht voorspelt onweer en regen. Niet de hele dag gelukkig en we hebben gelukkig paraplu’s in de auto liggen. Ik hoop dat we het weer treffen met het weer zodat we door de tuin kunnen lopen en alles kunnen bezichtigen. Dan mag de hitte best wel even wegblijven en de regen tijdens de bezichtiging van de tuin, het park en de huisjes buiten. Ik ben nog steeds niet onder de indruk van het slechte weer hier; op het moment dat je het hebt, heb je een paar druppels en is het klaar. *afkloppen*