De terugreis

Om half acht 's ochtends ging de wekker. We hadden allebei ontzettend slecht geslapen. Sebastian was maar 1x wakker geweest (en ik heb zeker tien minuten volgehouden dat ik hem niet hoorde zodat Kevin eruit zou gaan - en ik weet dat hij hetzelfde deed), maar het was warm en benauwd. We waren allebei gewoon de hele tijd aan het draaien en dergelijke. En gewoon moe en bluuugghhhh. Nou ja, Kevin sprong als eerst onder de douche en tien minuten later (mijn snoozefunctie ging 2 keer af) sprong ik eronder. Ik was zo blij dat ik gisteravond de auto al zo goed als ingepakt had, want we (lees: ik) waren niet vooruit te branden. Na het ontbijt ging Kevin de afwas doen en was ik bezig met de laatste dingetjes inpakken, de bedden afhalen, de koelkast leeghalen en bij iemand anders achterlaten, etc.

Kevin stofzuigde de keuken en de woonkamer. Ik kleedde Sebastian aan en zorgde voor zijn fruithapje & luiertas en dergelijke. Op een gegeven moment zat alles in de auto en had Kevin het vuilnis weggebracht terwijl ik nog even snel de rest heb gestofzuigd. We hadden er wel een schoonmaak bijgeboekt, maar toch... Even netjes achterlaten. Ik zat me ondertussen alweer druk te maken over de receptie en het fornuis-verhaal. Mijn Duits is hier echt te slecht voor, maar oké. We gaan het gewoon doen. Ik maakte een foto van het fornuis en we gingen op weg.

Ik verwachte ergens dat Kevin wel mee zou gaan naar de receptie maar hij legde het campingbedje neer en zei: oké, jij bent. Hahahahaha. Ik stapte naar binnen en legde de sleutel van het huisje op de toonbank. De dame kwam me te woord staan en ik begon met: wir fahren ab. Ze vroeg me of alles oké was en daar kwam het... Nein, wir haben ein probleem. Mein kind hast an die knoppen van, ehm, die küchen... Oh weet je wat, laat maar. En ik greep mijn mobieltje en ik liet haar bovenstaande foto zien. "Do you speak English?" In mijn achterhoofd klinkt Samuel L. Jackson uit Pulp Fiction; English motherf*cker, do you speak it?

"My kid set the stove on fire, entschuldigung". Er was ondertussen een gezin achter mij gaan staan en terwijl de vader zich omdraaide omdat hij zijn lach niet meer in kon houden stond de moeder het Engels naar het Duits te vertalen voor haar kinderen zodat ze ook mee konden genieten. De moeder begon de receptioniste de woorden die ik niet begreep in het Duits te helpen vertalen naar het Engels en vertaalde keuken en afdekplaat voor mij in het Duits. Ik draaide me om en liet iedereen maar gelijk de foto's zien. Tja, als we er ons dan toch allemaal mee gaan bemoeien - KIJK DAN JONGUH! - "We are sorry". Not so sorry as our car that i broke a couple of days ago, but nevertheless, we are sorry. Entschuldigung, ich habe es nicht expres gemacht ofzo - Es war Rigard Waknah's schuld. De receptioniste legde mij in het Deutsch uit dat we nu onze 100 euro borg niet terug kregen. Ze ging eerst contact opnemen met de eigenaar om te kijken wat het kostte. Vervolgens moest ik papieren invullen met onze bankrekening. Ze gaat ons maandag een e-mail sturen om te overleggen hoe we dat gaan doen met de kosten en daarna stort ze het restant van de borg terug op onze rekening. En toen was het klaar. Just like that.

Ik had niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. Als ik dat had geweten, had ik de gordijnen ook in brand gestoken; lelijke rotdingen.... nee hoor, grapje. We kregen de 15 euro van onze Walsercard weer terug en vervolgens kreeg ik een afrekening van het gas/water/licht/toeristenbelasting en weetikveel-belasting ter waarde van 105 euro. Zow! Dat is even veel. Logisch wel, want Tjoepie en zijn paps zijn vaak in bad geweest. Maar ik vond het toch wel prijzig. Daar kan ik thuis ongeveer een maand van zitten en dan gebruiken we nog twee keer zoveel stroom ook. Maar oké, ik was allang blij dat er niet moeilijk gedaan werd over het fornuis. Ik dacht: huppa, pinnen en wegwezen. Dus ik trok mijn pasje en binnen tien minuten waren we foetsie. Dag Missen Wilhams! Misschien tot een volgende keer!

Kevin heeft van ongeveer half tien/tien uur tot en met 14:00 gereden. Waarbij ik op een gegeven moment spijt had dat ik mijn puzzelboekje ingepakt had omdat ik mij stierlijk zat te vervelen. Ik ben toen mijn laptop gaan pakken en heb 2 afleveringen van mijn serie gekeken terwijl Kevin aan het rijden was. We hebben 2x in een file van ongeveer tien minuten gestaan. Daarna stopten we rond één uur heel eventjes om te tanken en te plassen. Ik ben met Sebastian even in een speeltuin bij de rastplatze geweest terwijl Kevin een parkeerplaats verderop voorbij het benzinestation zocht. Sebastian is even een paar keer van de glijbaan geweest en kon even lekker rondrennen. Eenmaal terug in de auto begon ik me weer te vervelen maar er kwam in de verte een Bugatti aan. Kevin heeft hem eventjes klem gereden achter hem zodat ik een paar foto's kon maken. De foto's die ik vanuit de achterruit maakte zijn een beetje te klein, dan moet je op pixelniveau gaan kijken. Maar hier zien jullie een boze bestuurder die achter onze Peugeot moest blijven omdat we zijn auto stoer vonden:

Entschuldigung - maar niet heus. En nou opkrassen met je mooie bak voordat ik ermee in de parkeergarage ga staan! Verder was het allemaal niet zo spectaculair en ben ik voorover in slaap gevallen. Ik zei tegen Kevin: ik verveel me en ik ben moe en ik denk dat ik zo in slaap va... *zzzzzzzzzzzz*, en ik was vertrokken. Ik werd wakker met een droge mond en lichte nekpijn. Hoe laat is het? Hoe lang sliep ik? Voor mijn gevoel was ik zeker een uur in dromenland. Maar het was pas een kwartier later. We hadden weer twee keer langzaam rijdend verkeer gehad. Kevin wilde binnenkort switchen. Jeeeeeeej, eindelijk! Maar toen deed de lucht dit:

W00000t... En we gingen door het eerste buitje heen. Daarna stopte Kevin op een parkeerplaats, ging hij even plassen en ben ik verder gaan rijden. Ik heb dus van 14:00 tot 19:30 gereden. En dat ging ook best wel goed. Ik vermaakte me wel, al werd het weer steeds zorgelijker. Ik heb ook een keer langzaam rijdend verkeer gehad, maar het viel me 100% mee.

Maar hoe meer ik bij de Nederlandse grens kom, hoe erger het begon te regenen. Ik had op een gegeven moment gewoon nog nauwelijks zicht en zei tegen Kevin: als dit nog een klein beetje erger wordt, dan stop ik op de vluchtstrook, want dit is geen doen zo. Het lijkt wel alsof het Duitse wegdek totaal geen water afvoert. Het wordt allemaal omhoog gegooid alsof ze met je auto door de Noordzee heen moet ofzo. En ik zat me af te vragen hoe het kan dat Nederland op werkelijk alles bezuinigd (jeugdzorg, ouderenzorg, zorg in het algemeen, veiligheid, onderwijs...) maar dat ons wegdek gewoon helemaal perfect is. Hoe kan dat? Dat slaat toch echt helemaal nergens op? In Duitsland zijn er wegen met allerlei strepen erop waarbij je als een stelletje ja-schudders in de auto zit mee te bouncen. In België heb je af en toe gaten er in zitten en ik ben in vrij veel Europese landen geweest - en toch heeft Nederland het beste asfalt. DOE NORMAAL NEDERLAND! Bezuinig ook maar eens een keer op een stukje snelweg. Laat ook maar eens een keertje strepen of een klein gat in het wegdek zitten als dat betekent dat ze in de zorg een boost krijgen. Ook al wenste ik op dat moment dat ik op Nederlands asfalt zat. Alle regen die ons de afgelopen 2 weken bespaart is gebleven komt ineens uit de lucht storten. Beangstigend haast, op sommige stukken.

Ik reed nog steeds wel door, want ik zag de ongunstige tijden op de TomTom. We zouden aan het begin van onze reis om 18:00 thuis zijn. Nu was het al 19:15. Uiteindelijk werd het door de regen een kwartier later; maar ik moet er wel bij zeggen dat mijn voet over het algemeen vastgelijmd zit op het gaspedaal. Dat is een beetje één van mijn slechte punten in de auto. In Duitsland is dat niet zo erg, maar in Nederland toch wel. Ik reed ongeveer 130 km/u op de Duitse snelweg en doordat het zo hevig begon te regenen ben ik maar 100 gaan rijden. Kevin vond het af en toe nog steeds te hard. Ik begreep hem wel, want de wind zat ook aan de auto te duwen en dat was ook best pittig, maar ik was alert en wilde gewoon a.s.a.p. naar huis. We reden richting Arnhem toen Kevin begon over de McDonalds. Ik was ter hoogte van Duiven, waarbij ik mij herinnerde dat er hier een MickeyD zat. Maar waar? McDonalds is toch zo'n prachtbedrijf dat ze dat wel tijdig aangeven????

*mispoes* we reden er voorbij. Daarna kwam er weer een bordje McDrive; maar dat bordje kwam pas NA de afslag. Vervolgens reden we richting Amersfoort, voorbij Lunteren, Bennekom en weetikveelwaar; toen was er een McDonalds bij afrit 4. We reden voorbij afrit 5 en namen dus de volgende afrit. Op het moment dat we de afrit namen, zat de McDonalds in het midden van de weg dus moesten we er juist niet af. WEL POTVERDRIE! Dan maar naar Amsterdam. Dan zullen we daar de McDonalds wel pakken - daar weten we tenminste wel waar de afrit zit. Ik ga echt een klacht indienen bij de grote M's. Sebastian begon te huilen en vervelend te doen en toen moesten we nog bijna een uur! Hij had honger en wij vonden het ook niet meer zo leuk. Wij wilden er eigenlijk wel eventjes uit. Tot overmaat van ramp waren de batterijen van de tablet op - Sebastians enige kalmeringsmiddel. Dus toen heeft Kevin zich omgedraaid om even met hem te spelen en hem te kalmeren, want ik rij echt als een bezetene met baby-gekrijs op de achtergrond. Ik vind dat zo vervelend dat ik het liefst de auto op de vluchtstrook zet en iets doe om het te laten ophouden (been there, done that).

Maar goed... Ongeveer tien minuten voor de McDonalds Amsterdam viel Sebastian in slaap. Hij had pas een uurtje geslapen, dus hij was erg moe. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. We besloten om de McDonalds die dag maar te boycotten wegens uitermate teleurstellende wegaanduidingen. Ik wil gewoon een bordje (zoals in Duitsland) langs de kant van de weg: OVER 3 KILOMETER EEN MCDONALDS. En dan vervolgens: OVER 800 METER DE AFSLAG VOOR DE MCDONALDS om vervolgens wegbewijzering te hebben totdat we er zijn. En het liefst met een rode loper, want we hebben er echt teveel gemist terwijl dat niet nodig had hoeven zijn. Anyways, we hebben de Chinees besteld, in Wormerveer. Ik ben het gaan ophalen (ja, we reden er toch langs) en zijn daarna om 19:30 thuis gekomen.

Toen ik uit de auto stapte merkte ik pas dat ik ontzettend gespannen aan het rijden was. Ik was bijna helemaal verkrampt en mijn schouderbladen doen pijn. Nu ik dit typ (een dag later) heb ik er nog steeds last van. Ik denk dat ik misschien vaker had moeten stoppen. Van 14:00 tot 19:30 is too much - en dan ook in zulk noodweer. Maar goed, wie wil er nou met hun gezinnetje in de stromende regen de benen strekken? Ach ja, het gaat wel weer over. Ik hoop alleen vrij snel want ik heb 's ochtendsvroeg pijn in mijn onderrug; als mijn schouderbladen ook nog pijn gaan doen, kan ik echt praktisch niks. Ik strompelde naar binnen - stijf en al. We waren nog niet eens goed binnen of het was zo ver... De schutting omver en mijn tuintje verwoest! Alle planten lagen om en sommige hebben het niet gered.

Zo jammer dit. Gelukkig waren de poezen wel tiptop verzorgd en hebben de drie mensen die op het huis zouden letten enorm hun best gedaan. We kwamen thuis in een schoon, fris en lekker ruikend huis thuis. Echt heerlijk!

We hebben diezelfde avond nog de auto uitgeladen en ik heb de eerste was aangezet. Ik ben daarna even bij een poes gaan controleren, want een vriendin van mij is vrijdags op vakantie gegaan en heeft haar huissleutel in mijn brievenbus gegooid zodat ik op haar poes kon letten. Verder heb ik gegeten, berichtjes gelezen/beantwoord (nog niet allemaal, 3 niet, sorry girls), e-mails gelezen, apparatuur gesynchroniseerd voor automatische foto-updates, post gelezen en daarna was ik er even klaar mee en wilde ik gewoon zitten en chillen. Anders heb ik straks nog een vakantie nodig van mijn vakantie, haha.

Morgen gaan we maar eens boodschappen doen en de koffers zoveel mogelijk uitpakken! Voor nu even met de voetjes omhoog en even niksen. Maandag een rondje verzekeringen, autogarage en woningbouw bellen!