Vijfentwintig juli, zaterdag
De terugreis
Om half acht 's ochtends ging de wekker. We hadden allebei ontzettend slecht geslapen. Sebastian was maar 1x wakker geweest (en ik heb zeker tien minuten volgehouden dat ik hem niet hoorde zodat Kevin eruit zou gaan - en ik weet dat hij hetzelfde deed), maar het was warm en benauwd. We waren allebei gewoon de hele tijd aan het draaien en dergelijke. En gewoon moe en bluuugghhhh. Nou ja, Kevin sprong als eerst onder de douche en tien minuten later (mijn snoozefunctie ging 2 keer af) sprong ik eronder. Ik was zo blij dat ik gisteravond de auto al zo goed als ingepakt had, want we (lees: ik) waren niet vooruit te branden. Na het ontbijt ging Kevin de afwas doen en was ik bezig met de laatste dingetjes inpakken, de bedden afhalen, de koelkast leeghalen en bij iemand anders achterlaten, etc.
Kevin stofzuigde de keuken en de woonkamer. Ik kleedde Sebastian aan en zorgde voor zijn fruithapje & luiertas en dergelijke. Op een gegeven moment zat alles in de auto en had Kevin het vuilnis weggebracht terwijl ik nog even snel de rest heb gestofzuigd. We hadden er wel een schoonmaak bijgeboekt, maar toch... Even netjes achterlaten. Ik zat me ondertussen alweer druk te maken over de receptie en het fornuis-verhaal. Mijn Duits is hier echt te slecht voor, maar oké. We gaan het gewoon doen. Ik maakte een foto van het fornuis en we gingen op weg.
Ik verwachte ergens dat Kevin wel mee zou gaan naar de receptie maar hij legde het campingbedje neer en zei: oké, jij bent. Hahahahaha. Ik stapte naar binnen en legde de sleutel van het huisje op de toonbank. De dame kwam me te woord staan en ik begon met: wir fahren ab. Ze vroeg me of alles oké was en daar kwam het... Nein, wir haben ein probleem. Mein kind hast an die knoppen van, ehm, die küchen... Oh weet je wat, laat maar. En ik greep mijn mobieltje en ik liet haar bovenstaande foto zien. "Do you speak English?" In mijn achterhoofd klinkt Samuel L. Jackson uit Pulp Fiction; English motherf*cker, do you speak it?
"My kid set the stove on fire, entschuldigung". Er was ondertussen een gezin achter mij gaan staan en terwijl de vader zich omdraaide omdat hij zijn lach niet meer in kon houden stond de moeder het
Engels naar het Duits te vertalen voor haar kinderen zodat ze ook mee konden genieten. De moeder begon de receptioniste de woorden die ik niet begreep in het Duits te helpen vertalen naar het
Engels en vertaalde keuken en afdekplaat voor mij in het Duits. Ik draaide me om en liet iedereen maar gelijk de foto's zien. Tja, als we er ons dan toch allemaal mee gaan bemoeien - KIJK DAN
JONGUH! - "We are sorry". Not so sorry as our car that i broke a couple of days ago, but nevertheless, we are sorry. Entschuldigung, ich habe es nicht expres gemacht ofzo - Es war Rigard Waknah's
schuld. De receptioniste legde mij in het Deutsch uit dat we nu onze 100 euro borg niet terug kregen. Ze ging eerst contact opnemen met de eigenaar om te kijken wat het kostte. Vervolgens moest ik
papieren invullen met onze bankrekening. Ze gaat ons maandag een e-mail sturen om te overleggen hoe we dat gaan doen met de kosten en daarna stort ze het restant van de borg terug op onze rekening.
En toen was het klaar. Just like that.
Ik had niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. Als ik dat had geweten, had ik de gordijnen ook in brand gestoken; lelijke rotdingen.... nee hoor, grapje. We kregen de 15 euro van onze
Walsercard weer terug en vervolgens kreeg ik een afrekening van het gas/water/licht/toeristenbelasting en weetikveel-belasting ter waarde van 105 euro. Zow! Dat is even veel. Logisch wel, want
Tjoepie en zijn paps zijn vaak in bad geweest. Maar ik vond het toch wel prijzig. Daar kan ik thuis ongeveer een maand van zitten en dan gebruiken we nog twee keer zoveel stroom ook. Maar oké, ik
was allang blij dat er niet moeilijk gedaan werd over het fornuis. Ik dacht: huppa, pinnen en wegwezen. Dus ik trok mijn pasje en binnen tien minuten waren we foetsie. Dag Missen Wilhams! Misschien
tot een volgende keer!
Kevin heeft van ongeveer half tien/tien uur tot en met 14:00 gereden. Waarbij ik op een gegeven moment spijt had dat ik mijn puzzelboekje ingepakt had omdat ik mij stierlijk zat te vervelen. Ik ben toen mijn laptop gaan pakken en heb 2 afleveringen van mijn serie gekeken terwijl Kevin aan het rijden was. We hebben 2x in een file van ongeveer tien minuten gestaan. Daarna stopten we rond één uur heel eventjes om te tanken en te plassen. Ik ben met Sebastian even in een speeltuin bij de rastplatze geweest terwijl Kevin een parkeerplaats verderop voorbij het benzinestation zocht. Sebastian is even een paar keer van de glijbaan geweest en kon even lekker rondrennen. Eenmaal terug in de auto begon ik me weer te vervelen maar er kwam in de verte een Bugatti aan. Kevin heeft hem eventjes klem gereden achter hem zodat ik een paar foto's kon maken. De foto's die ik vanuit de achterruit maakte zijn een beetje te klein, dan moet je op pixelniveau gaan kijken. Maar hier zien jullie een boze bestuurder die achter onze Peugeot moest blijven omdat we zijn auto stoer vonden:
Entschuldigung - maar niet heus. En nou opkrassen met je mooie bak voordat ik ermee in de parkeergarage ga staan! Verder was het allemaal niet zo spectaculair en ben ik voorover in slaap gevallen.
Ik zei tegen Kevin: ik verveel me en ik ben moe en ik denk dat ik zo in slaap va... *zzzzzzzzzzzz*, en ik was vertrokken. Ik werd wakker met een droge mond en lichte nekpijn. Hoe laat is het? Hoe
lang sliep ik? Voor mijn gevoel was ik zeker een uur in dromenland. Maar het was pas een kwartier later. We hadden weer twee keer langzaam rijdend verkeer gehad. Kevin wilde binnenkort switchen.
Jeeeeeeej, eindelijk! Maar toen deed de lucht dit:
Maar hoe meer ik bij de Nederlandse grens kom, hoe erger het begon te regenen. Ik had op een gegeven moment gewoon nog nauwelijks zicht en zei tegen Kevin: als dit nog een klein beetje erger wordt, dan stop ik op de vluchtstrook, want dit is geen doen zo. Het lijkt wel alsof het Duitse wegdek totaal geen water afvoert. Het wordt allemaal omhoog gegooid alsof ze met je auto door de Noordzee heen moet ofzo. En ik zat me af te vragen hoe het kan dat Nederland op werkelijk alles bezuinigd (jeugdzorg, ouderenzorg, zorg in het algemeen, veiligheid, onderwijs...) maar dat ons wegdek gewoon helemaal perfect is. Hoe kan dat? Dat slaat toch echt helemaal nergens op? In Duitsland zijn er wegen met allerlei strepen erop waarbij je als een stelletje ja-schudders in de auto zit mee te bouncen. In België heb je af en toe gaten er in zitten en ik ben in vrij veel Europese landen geweest - en toch heeft Nederland het beste asfalt. DOE NORMAAL NEDERLAND! Bezuinig ook maar eens een keer op een stukje snelweg. Laat ook maar eens een keertje strepen of een klein gat in het wegdek zitten als dat betekent dat ze in de zorg een boost krijgen. Ook al wenste ik op dat moment dat ik op Nederlands asfalt zat. Alle regen die ons de afgelopen 2 weken bespaart is gebleven komt ineens uit de lucht storten. Beangstigend haast, op sommige stukken.
Ik reed nog steeds wel door, want ik zag de ongunstige tijden op de TomTom. We zouden aan het begin van onze reis om 18:00 thuis zijn. Nu was het al 19:15. Uiteindelijk werd het door de regen een
kwartier later; maar ik moet er wel bij zeggen dat mijn voet over het algemeen vastgelijmd zit op het gaspedaal. Dat is een beetje één van mijn slechte punten in de auto. In Duitsland is dat niet
zo erg, maar in Nederland toch wel. Ik reed ongeveer 130 km/u op de Duitse snelweg en doordat het zo hevig begon te regenen ben ik maar 100 gaan rijden. Kevin vond het af en toe nog steeds te hard.
Ik begreep hem wel, want de wind zat ook aan de auto te duwen en dat was ook best pittig, maar ik was alert en wilde gewoon a.s.a.p. naar huis. We reden richting Arnhem toen Kevin begon over de
McDonalds. Ik was ter hoogte van Duiven, waarbij ik mij herinnerde dat er hier een MickeyD zat. Maar waar? McDonalds is toch zo'n prachtbedrijf dat ze dat wel tijdig aangeven????
*mispoes* we reden er voorbij. Daarna kwam er weer een bordje McDrive; maar dat bordje kwam pas NA de afslag. Vervolgens reden we richting Amersfoort, voorbij Lunteren, Bennekom en weetikveelwaar;
toen was er een McDonalds bij afrit 4. We reden voorbij afrit 5 en namen dus de volgende afrit. Op het moment dat we de afrit namen, zat de McDonalds in het midden van de weg dus moesten we er
juist niet af. WEL POTVERDRIE! Dan maar naar Amsterdam. Dan zullen we daar de McDonalds wel pakken - daar weten we tenminste wel waar de afrit zit. Ik ga echt een klacht indienen bij de grote M's.
Sebastian begon te huilen en vervelend te doen en toen moesten we nog bijna een uur! Hij had honger en wij vonden het ook niet meer zo leuk. Wij wilden er eigenlijk wel eventjes uit. Tot overmaat
van ramp waren de batterijen van de tablet op - Sebastians enige kalmeringsmiddel. Dus toen heeft Kevin zich omgedraaid om even met hem te spelen en hem te kalmeren, want ik rij echt als een
bezetene met baby-gekrijs op de achtergrond. Ik vind dat zo vervelend dat ik het liefst de auto op de vluchtstrook zet en iets doe om het te laten ophouden (been there, done that).
Maar goed... Ongeveer tien minuten voor de McDonalds Amsterdam viel Sebastian in slaap. Hij had pas een uurtje geslapen, dus hij was erg moe. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. We besloten om de McDonalds die dag maar te boycotten wegens uitermate teleurstellende wegaanduidingen. Ik wil gewoon een bordje (zoals in Duitsland) langs de kant van de weg: OVER 3 KILOMETER EEN MCDONALDS. En dan vervolgens: OVER 800 METER DE AFSLAG VOOR DE MCDONALDS om vervolgens wegbewijzering te hebben totdat we er zijn. En het liefst met een rode loper, want we hebben er echt teveel gemist terwijl dat niet nodig had hoeven zijn. Anyways, we hebben de Chinees besteld, in Wormerveer. Ik ben het gaan ophalen (ja, we reden er toch langs) en zijn daarna om 19:30 thuis gekomen.
Toen ik uit de auto stapte merkte ik pas dat ik ontzettend gespannen aan het rijden was. Ik was bijna helemaal verkrampt en mijn schouderbladen doen pijn. Nu ik dit typ (een dag later) heb ik er nog steeds last van. Ik denk dat ik misschien vaker had moeten stoppen. Van 14:00 tot 19:30 is too much - en dan ook in zulk noodweer. Maar goed, wie wil er nou met hun gezinnetje in de stromende regen de benen strekken? Ach ja, het gaat wel weer over. Ik hoop alleen vrij snel want ik heb 's ochtendsvroeg pijn in mijn onderrug; als mijn schouderbladen ook nog pijn gaan doen, kan ik echt praktisch niks. Ik strompelde naar binnen - stijf en al. We waren nog niet eens goed binnen of het was zo ver... De schutting omver en mijn tuintje verwoest! Alle planten lagen om en sommige hebben het niet gered.
Zo jammer dit. Gelukkig waren de poezen wel tiptop verzorgd en hebben de drie mensen die op het huis zouden letten enorm hun best gedaan. We kwamen thuis in een schoon, fris en lekker ruikend huis thuis. Echt heerlijk!
We hebben diezelfde avond nog de auto uitgeladen en ik heb de eerste was aangezet. Ik ben daarna even bij een poes gaan controleren, want een vriendin van mij is vrijdags op vakantie gegaan en heeft haar huissleutel in mijn brievenbus gegooid zodat ik op haar poes kon letten. Verder heb ik gegeten, berichtjes gelezen/beantwoord (nog niet allemaal, 3 niet, sorry girls), e-mails gelezen, apparatuur gesynchroniseerd voor automatische foto-updates, post gelezen en daarna was ik er even klaar mee en wilde ik gewoon zitten en chillen. Anders heb ik straks nog een vakantie nodig van mijn vakantie, haha.
Morgen gaan we maar eens boodschappen doen en de koffers zoveel mogelijk uitpakken! Voor nu even met de voetjes omhoog en even niksen. Maandag een rondje verzekeringen, autogarage en woningbouw bellen!
Vierentwintig juli, vrijdag
Vandaag hebben we geen klap gedaan – of nou ja, net hoe je het bekijkt; toch wel een beetje. We hebben ontbeten en hebben verder gespeeld met Sebastian. We hebben met zijn drieën gevoetbald; gespeeld met autootjes, Sebastian geduwd op zijn loopfiets (jaja, hij heeft ook zelf gefietst), we zijn naar de speeltuin geweest en we zijn nog even een keer naar Immenstadt toe gereden naar de Aldi daar om de lege flessen in te leveren en proviand te halen voor de terugreis. We hadden broodjes nodig, drinken en nog wat brood voor de middag, etc. We kwamen bij de Aldi en waren even gedesillusioneerd toen ik foto’s begon te maken van de broodjesautomaat. Naast die automaat stond de normale broodmachine en bleek dat ze ook ‘gewoon brood’ hadden. We hebben er in 3x tijd 3x overheen gekeken. En nu we er de vierde keer zijn en het niet nodig hebben, struikelen we er bijna over. Ook hadden ze nog een stellage waar ze ‘gewoon brood’ hadden liggen. Serieus; ik ken niemand die zo met hun neus heeft gekeken als wij. Schijnbaar zijn wij echt zo enorm onder de indruk van een broodjesautomaat waarbij je op een knopje drukt en je broodje eruit komt glijden.
Maar goed, voor deze blamage waren we thuis al een deel aan het inpakken omdat we morgenvroeg het huisje uit moeten voor een bepaalde tijd en ik vind het anders altijd zo’n gehaast waarbij je nog honderd dingen moet doen en altijd ‘wat’ vergeet dat ik het liever maar eerst vooraf doe. We hebben nog steeds niet verteld van het fornuis en daar zie ik toch nog best wel tegenop. Gewoon dag 1 is het gebeurd en dag 14 heb ik het nog niet gemeld. Pffffff. Maar voor de rest hebben we gewoon rondom het huisje gehangen en de boel opgeruimd en een poging tot schoonmaken gedaan. Kevin heeft zich puur op de keuken en de afwas gefocust terwijl ik door de rest van het huis langzaamaan al onze sporen probeer uit te wissen en het huisje terug breng naar de oorspronkelijke staat. En met ons als gigantische rommelkonten is dat eigenlijk best wel veel werk. Overal ligt wel wat, haha. Toen Sebastian tussen de middag zijn middagslaapje deed, heb ik een aflevering van een serie die ik volg gekeken op de laptop en zat Kevin een spelletje te doen op de tablet en is mijn vakantie-adhd gewoon even foetsie.
Tegen een uur of vijf zijn we langzaam naar het restaurant gelopen en zijn we uit eten geweest. We kregen vandaag pas een ticket met 3 stempels erop. Als je ALS KIND ZIJNDE bij 4 plaatselijke restaurants eet, hoef je de vijfde keer niet meer te betalen. En dan komen we dus met de pizzeria (waar we geen stempel van hebben) dus nog nét een stempeltje te kort. Maar goed, zo duur zijn die kindermenu’s van 2 euro 80 niet. Maar misschien dat ik hem straks eventjes naar de overburen van het huisje verderop ga geven want zij hebben twee kinderen. Dan tikt het misschien harder aan. Of weet ik veel. Ik kan er in ieder geval niks mee. Er staat voor Kevin nog een paar biertjes op het menu en er staat een pot Ben & Jerry’s in de vriezer met onze naam erop. Die moeten we voor morgenochtend nog op zien te krijgen. Wat een straf zeg! Ongehoord gewoon.
Vanavond gaan we lekker met de voetjes omhoog zitten en niks doen om zo uitgerust mogelijk te zijn voor de terugrit morgen. Het gaat zo’n acht-negen uur rijden worden en dan hebben we natuurlijk nog tussenstops, dus dat is best pittig. Ik zag op tegen de heenreis en nu zie ik op tegen de terugreis, haha. Het zal ongetwijfeld wel meevallen maar anders hebben we in ieder geval een heerlijke vakantie gehad met wat relaxmomenten. Kevin heeft zijn boek bijna uit en ik ben nog niet eens begonnen in mijn boek. Ik twijfel of ik vanavond nog in bad ga, maar om eerlijk te zijn heb ik er geen zin in. Ik spring morgenochtend wel weer even onder de douche. Mijn liefste kleine Sebastian zal wel weer gaan nachtbraken – dat doet hij vrijwel altijd als we uitgerust moeten zijn
Sebastian weer voor de vierde keer patat in twee weken tijd. Bad-parents-alert! Even voor de duidelijkheid; we hadden voor alle dagen potjes olvarit mee (avondeten & fruithapjes) en hij kreeg volop vers fruit zoals bananen, appels en druiven; dus die paar patatjes in de restaurants vonden we niet zo'n ramp. We gaven Sebastian zo ongeveer rond vijf uur/half zes een potje olvarit met gezond voedsel en gingen pas daarna naar het restaurant. Zo op die manier heeft hij op tijd gegeten voordat hij te moe is geworden en valt de noodzaak tot eten voor hem weg en kan hij lekker spelen en wat patatjes van ons meepikken en intens genieten van een glas apfelsaft. Wij ervaren dit als 'de succesformule' voor een geslaagd avondje uit eten. Je neemt wat speelgoed mee en ons kind gaat gewoon lekker zitten spelen.
Ik was ook weer blij vanmiddag tijdens het spelen in de tuin. We vonden een sprinkhaan! Ik heb Sebastian met zijn allereerste sprinkhaan in contact gebracht. Hij bestudeerde het beestje en wilde hem aaien, haha. Dat ging mooi niet door want hij sprong natuurlijk weg. Mijn kleine kereltje sprong er als een kikker achteraan en nadat we hem een aantal keer gevangen hadden en vanaf onze handen weg hadden laten springen hebben we hem in de struiken gezet. Het was zo cute om Sebastians enthousiaste gezicht te zien bij de sprongetjes van dat diertje. Dat wilde ik al heel de vakantie, vanaf het moment dat ik ze hoorde en zag. En nu is het op de laatste dag toch nog gelukt. We kregen ook gewoon nog wat regen overigens... We zijn dit keer wel een beetje nat geworden. En met een beetje bedoel ik ook echt weer een beetje. Zes druppels ofzo. In Nederland waren je tenen al aan het soppen, bij wijze van spreken... Maar het lijkt wel alsof de bergen de wolken tegen houden ofzo
Ik heb alvast merendeel van de bagage in de auto gestopt en ik ben weer apetrots op mezelf. Alles past! Althans; er moet nog 1 boodschappentas in (voor bij mijn voeten) mijn handtas (idem) en een grote rugtas achterin – maar daar heb ik ruimte voor en rekening mee gehouden. Het past gewoon weer. Ik ben trots op mezelf. Ik heb het basilicumplantje, 3 guinnessbiertjes en een fles rosé aan de overburen gegeven en ik zit te denken aan wie ik de rest van de koelkastinhoud morgenochtend ga geven. De filterkoffie laten we achter en stiekem de rijst ook; maar meer omdat we de auto niet vol koffie & rijst willen hebben want dat gaat anders echt gebeuren. Ook heb ik diepvrieszakken groente en nog een aantal dingen; maar die ga ik er pas op de laatste minuut uithalen natuurlijk en eens kijken bij wie ik dat neer ga zetten. De luidruchtige bovenburen in ieder geval niet, want daar hebben we genoeg van. Sebastians traytafeltje is weer gevuld en dit keer heb ik stiekem een tractorsetje gekocht bij Spieleland met drie opleggers. Ook heb ik de zijkant vol met autootjes gestopt, dus ik denk dat hij zich wel gaat vermaken. De tablet gaat straks in de oplader en klaar is Klara.
Kortom; morgen opstaan, douchen, aankleden en ontbijten. Vuilnis en lege flessen wegbrengen. Koelkast leeghalen en inhoud dumpen bij degene waar ik denk dat die persoon er wat aan heeft. Laatste spulletjes inpakken in de tassen; laatste afwas doen. De bankhoes op de bank en de kussentjes weer rechtleggen, doekje over de tafel en het aanrecht, etc. De kindonvriendelijke schalen met versiersels weer op tafel en dan even de stofzuiger erdoor (als er nog tijd is) en dan kunnen we gaan. We hebben betaald voor de schoonmaak; maar vind dat je het wel op een zekere manier achter mag laten. Sporen uitwissen en dan tijd om te gaan!
Drieentwintig juli, donderdag
Vannacht weer een klein spookje gehad. Hij sliep al veel te laat, maar wilde zo’n 3 uur later toch perse drinken. Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe laat het was maar ik ben opgestaan, heb hem drinken gegeven en ben weer naar bed gegaan. Het was ook erg warm en benauwd vandaag – en ik lag er nog even wakker van. Ik lag te denken aan van alles en kwam niet direct in slaap. Het liefst had ik alle ramen en deuren open gegooid, maar dan gaan er twee klagen vanwege licht/geluid/veiligheid. Uiteindelijk viel ik toch in slaap en doezelde ik weg in een fijne droom. Opeens werd ik ruw ontwaakt door Kevins stem. Joyce, wakker worden! Wakker worden!!! Je wilde toch vroeg opstaan?! Kom, dan staan we vroeg op en gaan we vroeg weg. JOYCE! En ik dacht bij mezelf: for the love of God, waarom for heavens sake vandaag? Mijn ochtend, wat doe je. En ik moest lachen. “Waarom ben je zo vroeg wakker?” En Kevin zei dat hij niet meer kon slapen en ging kijken hoe laat het was. “Als we snel zijn, zijn we vroeg bij Linderhof”. En ik zei hem dat ik wel een beter idee had
Ik had het nog niet eerder gezegd in mijn blog, maar Sebastian slaapt in een campingbedje op onze slaapkamer; totdat wij naar bed gaan. Dan pakken we met zijn tweeën het campingbedje op en dragen het naar de woonkamer. We doen snel het licht uit en de woonkamerdeur dicht. Tadddaaaa, zo hebben we geen last van elkaar, dat doen we thuis ook dus we zijn het gewend. Het doet me denken aan het liedje: het huis van Marjolein heeft pootjes van steen, het loopt elke nacht ergens anders heen. Ik hoor de melodie elke avond in mijn achterhoofd spelen wanneer we Sebastian verhuizen. Hij heeft het zelf niet eens in de gaten en wordt gewoon de volgende ochtend wakker in een compleet andere ruimte. Ik zou me echt rot schrikken, hahahaha. Zo zie je gelijk hoe flexibel kinderen zijn wat dat betreft. Hoe vaak hij wel niet ergens in slaap valt en compleet ergens anders wakker wordt. Maar goed, na het ontbijt zaten we in de auto en gingen we op weg. We hebben getankt in de buurt en onze route gereden naar kasteel Linderhof. We zouden vandaag eigenlijk Oostenrijk op de planning hebben staan. We hadden geluk; de route naar Linderhof toe liep ook door Oostenrijk heen. Dus we zagen er toch nog een stukje van. Ergens in de Obberammagau in Ettal ligt Linderhof. En dat is vlakbij de grens met Oostenrijk. Voordat we zo ver waren was de TomTom het spoor weer bijster. En er ging bij mij eindelijk eens een kwartje vallen. De TomTom flipt ALTIJD op dit stukje weg. Hij loopt eerst op; en zorgt dat er een uur vertraging komt, om vervolgens een paar kilometer verder aan te geven dat we dik een half uur sneller zijn. Raar zeg. En ik zag de minuten oplopen en later aflopen. Altijd op dit stukje snelweg. Dit is nou de vierde keer dat we hier rijden…
Gelukkig gingen we dit keer rechtdoor; waar we anders bij Füssen er af zouden gaan. En we zagen het bordje: Oostenrijk, 1 kilometer. De bergen werden een stuk groter en de snelweg liep over in een brede grote provinciale weg. We kwamen al snel in 1 groot stuk natuurgebied terecht waar ik het fototoestel voor een deel mee heb gevuld. Bergen, rotswanden, beekjes, ravijnen. WOW! Er was 1 klein riviertje waar blauw/groen water stroomde dat gewoon haast chemisch blauw leek. Om vervolgens dat kleine riviertje steeds meer te zien uitdammen naar een joekel van een rivier met een normalere kleur. De weg was slingerig (hallo, Kevin Schumacher) en ik gilde een paar keer dat Kevin zachter moest gaan rijden. Hij reed af en toe 100 km/u in de derde versnelling en moest dan nog bijremmen, want hij had al een poos geen gas gegeven. Bij elke brug werd aangegeven hoe hoog hij wel niet was en hoe akelig diep je naar beneden kon stuiteren. De wegen waren breed genoeg; maar met een coureur naast je weet je het maar nooit. Wanneer hij voor mijn gevoel te snel de bocht om ging (en dat was vrij vaak) kwam er ook meestal wel een tegenligger aan. Maar uiteindelijk kwamen we door het Oostenrijkse woud aan op de plek van bestemming; in Duitsland. Schloss Linderhof.
We kochten een parkeerkaartje voor 2 euro 50 voor een huisje zonder slagboom; waar je dus eigenlijk gewoon kunt doorrijden – en lieten ons door de verkeersregelaars een plek toewijzen terwijl een stel brutale mensen gewoon zelf een plekje (uiteraard dichterbij de ingang) zochten. Het was een klein stukje lopen naar de kassa en er stond een rij van ongeveer een kwartier. We kochten entreekaartjes en liepen het terrein op. We moesten even flink de vaart er in houden want we kochten om 11:30 de kaartjes en de rondleiding in het kasteel zou om 11:55 zijn. Omdat we geen plattegrond van het landgoed meekregen en niet wisten waar het zat, zijn we flink gaan doorlopen. Uiteindelijk deden we over dat stuk (wat in onze beleving een stuk langer duurde) slechts tien minuten voordat we voor het kasteel stonden. Wow, wat een gaaf optrekje. Kevin, zullen we verhuizen? We maakten al snel een hele hoop foto’s. Wat onwijs gaaf hier. Sebastian wilde de fontein in duiken voor het huis.
Tijdens de rondleiding was hij ook niet op zijn beste gedrag. Hij was moe want hij had niet geslapen in de auto. Ook mag je de buggy niet meenemen in het slot en was het warm/benauwd, etc. Van die regen en onweer merkten we alweer niks vandaag. Het zou bewolkt zijn; maar ik denk dat de wolken tegengehouden worden door de bergen. Het slot was ontzettend mooi! Er is heel veel goud, schilderijen, tig vazen en volop beelden en schilderingen. Ik ben echt blij dat we dit slot hebben meegepakt want het was echt gaaf om te zien. Je ziet de foto’s wel uit zo’n boekje, zelfs kleurenfoto’s of google afbeeldingen ofzo, maar om zelf in zo’n kamer te staan en het met je eigen ogen te kunnen zien is het gewoon zoveel mooier. Bij Neuschwanstein was het donker en was het boekje met de kleurenfoto’s beter; maar hier is het origineel het best. Linderhof is door Ludwig in 1869 verbouwd en is het enige kasteel dat afgekomen is voor zijn dood. Hij verbleef er de laatste maanden van zijn leven vrij veel (ongeveer 2 weken per maand). Je zag zijn schrijftafel, een soort van piano in de muziekkamer met een pauw daarnaast, de ontvangstkamer, de kamer met de spiegels, de slaapkamer, etc. Eindelijk eens een tour die ook daadwerkelijk af is, haha. Inclusief de gangetjes voor het personeel! Al hebben we er daar maar één van gezien. Wat mij ook wel opviel is dat je nooit de badkamer of het toilet te zien krijgt in die kastelen. Ze zijn er natuurlijk wel en ze worden ook wel aangewezen, maar je krijgt ze nooit te zien. Dat moet ik toch eens gaan googelen zodra ik weer internet heb. Ik had internet – maar ik kreeg berichtjes van mijn provider dat ik door mijn belbundel heen zit; het automatisch opwaarderen gaat niet meer en het is klaar, hahahaha. Om nu weer internet op mijn mobiel te krijgen moet ik lekker cynisch naar www.naamvanprovider.nl, maar goed, lekker zo zonder internet. Ik kan dus alleen nog maar gebeld worden, helaas. Hopelijk missen ze me niet. Ik voel ergens wel een extra rekening aan komen; maar het was het waard want ik ben verslaafd
De rondleiding duurde in totaal hooguit een kwartier/twintig minuten voordat we naar de grot mochten lopen. Ik had het stomme idee gekregen om even snel zonder buggy naar de grot te lopen; die rondleiding te doen, Sebastian in de buggy te zetten om vervolgens verder alle bijgebouwen te bezichtigen. Oh wat een shitidee van mij! De grot was ontzettend ver om te lopen zonder buggy en één complete narigheid – bergopwaarts - met Sebastian tillen en de tassen. Om vervolgens onderweg nog onenigheid te krijgen ook omdat Kevin vond dat als hij midden in de weg omhoog stil stond (met Sebastian), dat ik ook maar stil moest staan terwijl ik gewoon op eigen tempo wilde lopen omdat ik het ook niet aankon met de grote rugtas en mijn eigen tas. Maar goed, we hadden het gehaald en we waren dan toch eindelijk bij de grot. De omgeving is overigens echt schitterend. Je zit midden tussen de bergen en waar je ook naartoe kijkt; je hebt een waanzinnig mooi uitzicht. Je hebt een meer met zwanen (hoe kan het ook anders), mooie tuinen met bloemen in de vorm van de fleur de lys, fonteinen, tempels, een biljoen standbeelden etc. En uiteindelijk dus ook de grot.
Ze namen 90 personen tegelijk de grot in qua rondleiding. Een beetje groot getal om echt iets zinnigs te zeggen, vond ik. We hadden er een beetje lang over gedaan om naar boven te wandelen (1x een grote tussenstop van dik een kwartier) en de rondleidingen waren om de tien minuten. We moesten dus nog eventjes wachten om 12:56; toen de vorige groep nét naar binnen was gegaan. Om 13:07 kregen we excuses voor de vertraging en om 13:08 liepen we naar binnen. De vrouw vroeg of we in het voorportaal van de grot wilden wachten op haar, want zij was druk met mensen tellen. In het voorportaal zag je echt die druipstenen met rode lampen erop gericht en leek het allemaal best sfeervol. De voorste mensen waren alleen ongeduldig geworden en liepen al gewoon de rest van de grot binnen. Omdat Sebastian nog steeds moe was en ondertussen stomvervelend aan het doen was (logisch wel natuurlijk, maar dat maakt het niet leuker) liep ik ook gewoon door. Want ja, wat een ander kan, kan ik ook. We kwamen in de grot, zagen het bootje, de sfeerlampen en de muurschilderingen. We maakten foto’s – wat ongetwijfeld niet mocht – want dat mag nergens waar je entree voor betaald. Alhoewel; ze controleren je kaartje ook niet echt dus ik zou sowieso niet betalen voor de grot.
Kevin zei: ik geloof niet dat we door mochten lopen. Maar ik zei: zij doen het ook, kom! En we liepen de grot verder in. Nadat we foto’s hadden gemaakt liepen we door het tweede gangetje achter de andere mensen aan en zagen we het licht alweer van de andere uitgang. “Dat was het?”, vroeg Kevin. En ik zei: jups, dat was het. Ben je nou niet blij dat we niet gewacht hebben op de rondleiding? Dan hadden we dat hele verhaal ook nog aan moeten horen. “Hebben we niks gemist dan?”. En ik zei: de grotto is gemaakt in opdracht van koning Ludwig en is gebaseerd op de opera tännhauser van onze grote vriend Rigard Waknah. Er is een Sesam-open-u-deur aan het begin die totaal niet indrukwekkend is omdat het veel te donker is om te zien. De grot is gebouwd in 1876 en is verder niet zo ultra boeiend. Google afbeeldingen heeft leukere plaatjes van die grot dan het beeld dat we zojuist hebben gezien. Dat heeft onze rondleiding dus met zeker een minuut of tien/vijftien verkort – en dat vond Sebastian heeeeelemaal prima. Ik wilde terug om de buggy te halen. Kevin wilde daarentegen doorlopen naar de Moorse kiosk. Ik vond het geen goed idee, maar ik ben ingestemd door de belofte dat ik niet de rugtas of Sebastian hoefde te dragen – mijn rug/schouders doen echt zeer doordat ik verbrand ben van de zon. Het is too much om kilometers te maken met een zware rugtas met flessen water voor Sebas en ons & het luierreportoire mee te zeulen.
Ondertussen was het best te doen naar de Moorse Kiosk. Het was hooguit een minuut of zes lopen. En hij was de moeite wel waard. Ik vond het alleen jammer dat je er niet in kon. Ze hebben er een gordijn voor hangen en dan ga je naar binnen toe; om vervolgens bijna met je snufferdje tegen een grote glasplaat aan te stoten en kun je op een gangpad van ongeveer 40 centimeter naar binnen kijken. Het is mooi; dat zeker, maar je bent wel snel erop uitgekeken. Behalve Sebastian dan, want hij speelde koekoek tussen de gordijnen. Daarna zijn we teruggewandeld naar de buggy en hebben we een rondje kasteel gedaan. We hebben de luie-mensen-route genomen in plaats van helemaal omhoog te lopen en elk dingetje goed te bekijken omdat we gewoon niet met de buggy al die trappen op wilden lopen.
Eenmaal terug bij het slot zagen we een plattegrond van het landgoed en zagen we de Hundinghut achterop het landgoed. We waren bij de Moorse kiosk halverwege en hadden nog wel even verder moeten lopen om daar te komen. We kunnen of nu helemaal terug lopen en ons helemaal bekaf laten worden om dat ene gebouw te zien of het gebouw te skippen, door te gaan naar de Marokkaanse kiosk en the kings cottage. We besloten de Hundinghut te laten voor wat het is, omdat onze voeten al genoeg te verduren hadden gehad. Onze vakantie is al volop met wandelen – we hebben er een klein beetje genoeg van. Een beetje wandelen is niet erg, maar dit was ons echt iets te gortig. We zijn doorgewandeld naar de Kings cottage om een huisje te vinden wat eigenlijk gewoon niks voorstelde en dat vermoeden hadden we van de Hunding's hut ook. Binnenin was een exhibitie waar we beiden geen trek in hadden en de buitenkant was zelfs het fotograferen niet waard. Haha. We hebben veel mooiere dingen gezien! De Marokkaanse kiosk was daarentegen wel weer mooi gebouwd. Maar net als bij de Moorse kiosk stond je weer tegen een glasplaat aan te kijken. Dat valt best tegen; voor de inhoud van die twee gebouwen had je net zo goed Google afbeeldingen kunnen raadplegen. Maar hee, de rest van het landgoed maakt het meer dan goed! De gouden fontein die 5 meter hoog water spuit (en dat hebben we net niet op de foto - we zagen het tijdens de rondleiding in het slot en toen we buiten kwamen waren we vergeten foto's te maken), de bloemen, de tuinen, het park, de bergen. WOW! Dat moet je echt zien. Het is het kleinste slot van de 4, maar ik vind het wel op nummer één staan qua mooiheid.
Uiteindelijk wilden we wat gaan eten/drinken, maar vond ik het echt te toeristisch daar met de honderden mensen en toeristenprijzen. We zijn dus in de auto gestapt en teruggereden naar het mooie Oostenrijk. Daar langs de blauwe rivier en de bergen zat een strandpaviljoen en een hotel met een groot terras. We zijn bij het hotel gaan eten en hebben gelijk een heel menu besteld. Het was nog wel geen tijd voor het diner, toch hebben we hem gehad. Sebastian zat lekker patatjes te eten terwijl wij genoten van onze heerlijke wienerschnitzel en mixed grill. Sebastian hield het bijna niet meer vol en viel halverwege tijdens het eten in slaap. Hij was gesloopt en dat was best komisch om te zien. Het was toen rond een uur of drie/half vier, denk ik zo. Omdat we de auto zomaar random geparkeerd hadden, gingen we wel snel weer weg. Je weet maar nooit of hij weggesleept kan worden of je een parkeerboete mag ontvangen of iets dergelijks. De parkeerplaats van het hotel was voor ons op dat moment lastig te bereiken en dus stonden we op een stukje grindpad langs het strandpaviljoen. Parkeren was alleen toegestaan voor gasten; niet voor ons. Maar oké, dan weten we dat ook weer. De terugweg naar huis toe was nog slechts een klein uurtje. Rond vijf uur waren we thuis en zaten Sebastian en ik buiten met autootjes te spelen.
Wat later vroeg Kevin of ik pannenkoeken wilde bakken. Dat had ik beloofd en ik zei dat ik het vrijdag zou doen – maar hij had er echt trek in. Dus ik ben maar gaan staan pannenkoeken bakken achter dat fornuis from hell, haha. Ik heb een gebruiksaanwijzing achter gelaten voor de volgende gasten. Stand 1: Summer in Belgium. Stand 2: Summer in St. Tropez. Stand 3: Summer in hell – do not use 3!
De eerste 2 pannenkoeken mislukten gruwelijk omdat standje 3 too much is. Alsof je een gasbrander op je eten hebt staan. Alles verbrand dan en de hele woonkamer staat blauw. UCHE UCHE. Ook hebben ze hier in het huisje zo’n koekenpan (slechts één koekenpan en 3 kookpannetjes – wat een armoede eigenlijk) die alleen maar aan kan branden. Wat je er ook in maakt; het brandt sowieso aan. BAH. Ik vind dat echt verschrikkelijk en voel me praktisch gehandicapt. Al met al is het allemaal wel gelukt; inclusief suikerklontjes smelten in een pannetje omdat ik de afgelopen 3 vakanties een pak losse suiker mee had genomen en NOOIT ergens anders voor had gebruikt dan voor de koffie – en nu eens een keer een pak suikerklontjes had meegenomen en we nu ineens losse suiker nodig hadden, haha. Maar we hadden dus pannenkoeken. En we hebben nog een hele stapel over voor morgen, want ik heb gelijk veel gemaakt. Naderhand zijn we met zijn drieën buiten gaan voetballen totdat we er genoeg van kregen, hebben we de hond van de buren verderop (Mara) geaaid en brokjes gegeven en hebben we weer op de grond gespeeld met de autootjes.
Sebastian ging weer eens veel te laat naar bed (21:00) en ik hoop dat hij vannacht eens blijft slapen. Ik ben ook eigenlijk wel goed kapot. Tot zover mijn vakantie-adhd; waar abrupt een einde aan is gekomen; voor vandaag althans. Morgen is weer een chill-dag en een dag waarop ik de spullen weer ga inpakken want zaterdag moeten we voor kwart over negen het huisje uit. Misschien dat we nog even gaan zwemmen, maar dat weten we nu nog niet.
Tweeentwintig juli, woensdag
Gisteravond zijn we rond 23:00 gaan slapen waarbij we om 01:00 ruw werden ontwaakt door een huilende Sebastian. Ik was het zat om er de hele tijd uit te moeten voor hem, dus ik maakte Kevin wakker en stuurde Kevin. Het gehuil stopte niet. Hij bleef huilen en het was ondertussen al een kleine tien minuten verder. Ik kwam zelf uit bed en nam hem over en werd boos op Kevin omdat ik dacht dat het aan hem lag. Maar Sebastian stopte bij mij ook niet. Hij at een potje fruit (hij had weinig gegeten, dus we dachten dat hij honger had), een knijpfruitje, dronk wat, had zijn speen, we hebben nog een broodje gemaakt dat hij niet wilde, gecheckt op insecten(beten) in/op/rond hem, maar wat we ook deden; hij stopte niet. Ik werd er gewoon bang van. Wat is er mis met mijn kind? Waarom schreeuwt hij zo? Zo ken ik hem eigenlijk niet. Ik begreep het gewoon niet en ging het hele riedeltje trial and error af vanaf zijn tenen tot aan zijn kruin. Hij kon niks aangeven maar alleen maar huilen… Pfffff. Nadat ik de luier had verschoond en geen koorts had geconstateerd heb ik hem een paracetamol gegeven. Misschien heeft hij last van een kiesje ofzo? We kunnen niet ver genoeg in zijn mond kijken om te zien of hij alles al heeft. Ik nam hem op mijn arm en ging heen en weer lopen door het huis en was bijna zo ver om hem onder de douche te zetten, toen we in de badkamer stonden en hij naar het raam wees. Hij werd ineens stil, zijn ogen werden weer normaal en begon weer te reageren op mijn stem. Buiten! Hij had weer zijn nachtelijke buitenwandeling nodig. Dat heeft hij wel eens 1x in de tig weken tijd. Zijn ogen draaiden nog een beetje waarbij ik zag dat hij nog half sliep. Ik zei het tegen Kevin en hij kleedde zich aan en nam Sebas mee naar buiten. Ik kleedde mezelf aan en ging ook. Eenmaal buiten was hij heerlijk stil. En wij ook.
Ik was blij dat Sebastian ons had wakker gemaakt. Het was buiten praktisch donker op een lantaarnpaal verderop na – en de hele hemel was verlicht met een miljoen sterren. Zoveel sterren zie je in Nederland niet vanwege het stadslicht altijd. Zo waanzinnig ultra veel sterren. De krekels tjirpten en ritselden en je hoorde nog steeds de bel van een alpenkoe bellen. Voor de rest was het helemaal stil. Sebastian bleef bij Kevin op schoot zitten en wees naar de krekels. We zaten lekker op het terras naar de sterren te kijken. Heerlijk! Ongeveer een half uur daarna zijn we naar binnen gegaan en hebben we het slapen nog een keer geprobeerd. En dit keer met succes.
Rond half tien werden we wakker vandaag. We hebben heel rustig opgestart en zijn ergens rond 11 uur/half 12 richting het zwembad gelopen. De steekvliegen die ons de verleden keer bleven achtervolgen en agressief prikten waren een stuk minder aanwezig. Ook in het zwembad zelf waren ze er niet meer zoveel. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik was blij toe. Er was alleen een buggy-probleem. De beker van Sebastian met diksap zat in de buggy en er zaten op een gegeven moment vijftien wespen op. Ik heb die buggy een zwieperd gegeven; zodat hij op 5 meter afstand stond en we hadden een wespenvrije omgeving! Whieieiehieieieie. We hebben heerlijk gezwommen met zijn drieën en hebben het fijn gehad! Op een gegeven moment kregen we trek en hebben we wat gegeten bij het zwembad en we wilden net opstaan om weer te gaan zwemmen of ik ging ineens door de stoel heen. Heb ik weeeerrrr. Er kwamen al snel drie mensen naar me toe en vroegen of ik oké was. Dat gebeurde vaker, vertelden ze. Het was die dag al een keer of 3 eerder gebeurd en ze stapelden de kapotte plastic stoel op de 3 andere kapotte stoelen. Het waren oude stoelen en gingen kapot. Ja hallooowww, ik weeg al freaking 1500 kilo ofzo… Ik voel me al bezwaard – letterlijk – en dan zet je oude stoelen neer? Alsof je er gewoon op zat te wachten. Nou ja, ik heb gezegd dat alles goed was en ben naar de handdoeken gelopen om op het grasveld neer te ploffen; maar ik merkte het wel weer in mijn onderrug.
Voorlopig zat ik lekker op een handdoek op het gras met een fles water bij de hand. Opeens verdween de zon achter de wolken. Dat was wel even lekker. Die hittegolf is echt hartstikke lekker hoor, met dertig graden zonnig; maar als er dan ineens een schaduw geworpen wordt over het veld is het helemaal lekker. Waarbij er een hoop mensen hun spullen inpakten, bleven wij nog even zitten. Pas toen het onweer dichterbij kwam, zijn we ons gaan aankleden. Toen was het al een uur of drie, dus hebben we lekker een paar uur kunnen vertoeven. We liepen naar huis en waren voor de regen binnen. Alhoewel voelde ik her en der wel een druppel vallen; het viel weer eens te verwaarlozen. Wederom viel de regen tegen. Het klaarde alweer op en terwijl Sebastian lekker lag te slapen besloten we om vanavond uit eten te gaan. Kevin ging lezen en ik keek een serie op de laptop. Ik had de zwemkleding en handdoeken op een droogrek in de zon gehangen. Toen Sebastian weer wakker werd, hebben we met hem gespeeld en een potje babyvoeding gegeven. Het was ergens rond vijf uur/half zes toen we naar het restaurant liepen.
Voordat we weg gingen kregen we een acute crisis. Sebastian wilde naar de deur rennen, gleed uit over een vliegenmepper (die had hij daar een paar minuten daarvoor zelf neergegooid) en viel met zijn oor tegen de deur aan. Zijn hele oor is nu blauw. Het is echt sneu. Zijn elleboog is al geschaafd, zijn knieën zijn blauw van het spelen en nu zijn oor ook nog. Ik weet wel dat het erbij hoort en bij de peuterpuberteit hoort; maar leuk is anders. Ik schrik er toch elke keer weer van. Ik heb het gelijk proberen te koelen en vallen&stoten-gel opgesmeerd; hopelijk is het morgen iets minder gevoelig voor hem. Hij viel gelukkig wel snel te troosten. Hij wilde een knuffel en zijn speentje en het was goed. We hadden speelgoed voor hem meegenomen naar het restaurant en hij vermaakte zich prima. We hebben weer heerlijk genoten van een schäffler brau wienerschnitzel en een leuke avond gehad. Meneer blauwoor was ook op zijn beste humeur en we waren weer het ideale gezinnetje. Opeens begon het onweer weer en barstte de regen los. Toen we klaar waren en hadden afgerekend liepen we naar huis. Er vielen weer tien druppels ofzo, dus we hebben er niet veel last van gehad. Dat terwijl de straten behoorlijk nat waren. Wat een mazzel weer!
Afin, gezwommen en ik ben weer flink verbrand. Terwijl Kevin en Sebastian steeds meer bijbruinen, begin ik langzaamaan in een zeldzame sproetentomaat te veranderen. Auw! Mijn schouders en rug zijn dit keer erg verbrand. Kevin heeft net mijn rug ingesmeerd met aftersun. Dat terwijl ik before-sun gebruikt had (zonnebrandcrème) en toch verbrand ben. Flauw! Ik merk het nu net pas (21:00 ’s avonds) en het is best flink. Nou ja, ach, it happens. Morgen naar sloss Linderhof! Het weerbericht voorspelt onweer en regen. Niet de hele dag gelukkig en we hebben gelukkig paraplu’s in de auto liggen. Ik hoop dat we het weer treffen met het weer zodat we door de tuin kunnen lopen en alles kunnen bezichtigen. Dan mag de hitte best wel even wegblijven en de regen tijdens de bezichtiging van de tuin, het park en de huisjes buiten. Ik ben nog steeds niet onder de indruk van het slechte weer hier; op het moment dat je het hebt, heb je een paar druppels en is het klaar. *afkloppen*
Eenentwinting juli, dinsdag
Vandaag is de dag dat ik Kevins auto crashen mag
Ik werd vanochtend wakker door een kleine Sebastian die op mijn bed kroop. Kevin was al een half uurtje wakker en zat op de bank te lezen. Ik kwam uit bed en ging lekker douchen om de dag fris en fruitig te beginnen… Niet lang daarna kregen we al een beetje onenigheid over het ontbijt. Terwijl ik al drie kwartier bezig was met douchen, aankleden, haren doen, Sebas aankleden en even met dat kereltje spelen en dergelijke; wilde ik net de ontbijttafel dekken om een broodje te eten met zijn allen zodat we daarna weg konden gaan, toen Kevin opstond om pannenkoeken te gaan bakken – voor het ontbijt. Ik zei: hee hallo, en het brood dan? Ik zou toch vanavond pannenkoeken bakken? En daar bedoelde ik eigenlijk mee: “Waarom, als je al een uur en een kwartier wakker bent, begin je nu pas met pannenkoeken bakken? Je weet dat ik graag de deur uit wil, was dan eerder begonnen en had me wakker gemaakt!!!!”. Maar goed, daar kwam gemopper over waarbij Kevin zei dat het brood dat hij al dagen at ineens niet lekker was en ik me heb omgedraaid om weer gewoon in bed te duiken om vervolgens af te wachten op de whatever-pannenkoeken-dan-maar! BAK ZE DAN, JONGUH. Grrrr! Mijn vakantie-adhd vind het sowieso allemaal al te lang duren en zou het liefst een wekker om zeven uur zetten elke morgen.
Ik weet gewoon soms ook niet of hij nou zit te zwammen of niet met zijn 'lust ik niet'. Hij zegt wel vaker dat hij iets niet lust; zoals rode bietjes, grotere stukken kip in wokgerechten, spinazie en whatever; om vervolgens al die dingen toch zelf te eten en het lekker te vinden om vervolgens te ontkennen dat hij OOIT gezegd heeft dat hij het niet lekker vind, maar dat hij er 'toen' gewoon geen zin in had. En dan heb ik al zes maanden geen rode bietjes meer gegeten om hem een plezier te doen - en dan besteld hij ze zelf in een salade ofzo. Maar goed, ik ga offtopic; het brood was natuurlijk nog hartstikke goed - i checked. Dus zijn is-niet-meer-lekker was gewoon onzin. Dat lust hij natuurlijk wel gewoon. NEEM GERUST DE TIJD VOOR DIE PANNENKOEKEN HOOR! WIL JE NOG DE LORD OF THE RINGS TRILOGIE LEZEN IN DE TUSSENTIJD?
Anyways; Kevin kwam daarna met een beter idee; we zouden naar de bakkerij rijden en daar brood halen om vervolgens gelijk door te gaan naar de kerk. Mijn uitgeprint programma-a4tje was ineens weer foetsie – zoals wel vaker de afgelopen dagen – waardoor ik al sikkeneurig in de TomTom aan het zoeken was naar WiesKirche als nuttige plaats en ik maar wat blij was toen ik hem vond. Zou het toch bijna niet door kunnen gaan omdat ik het adres niet meer had... Ik zit wel af en toe met mijn mobiel op internet, maar er is al meer geld dan gebruikelijk afgeschreven van mijn abonnement dat ik de kosten laag wil houden. Eigenlijk hoor ik helemaal niet op internet te zitten - maar het is sterker dan mij. Binnen twintig minuten waren we uiteindelijk dus de deur uit en gingen we naar de bakker naast het zwembad. Kevin reed er naartoe, waar ik zei dat de bakker was, en zei ineens vol ongeloof bij het aantreffen van een levenloos gebouw waar backerei op stond geschilderd: je hebt je idee voor een bakkerij alleen gebaseerd op de ‘backerei’ op de voorgevel? Het ziet er niet naar uit dat hier een bakkerij zit…For once, could you just believe me?
Toch parkeerden we de auto en stapten we de bakkerij binnen om broodjes te bestellen zodat ik weer met een triomfantelijk zie-je-wel-gezicht in de auto kon gaan zitten voor WiesKirche. Ik wilde de tablet voor Sebastian niet meenemen omdat ik vind dat hij niet voor elk autotripje de tablet mee hoeft te hebben en ook nog maar eens moest leren om een beetje geduld te hebben. Het is slechts een uur en een kwartier rijden (jaaahaa Kevin, een heel uur en een kwartier, zucht) en dat deden we gisteren ook; ook zonder tablet. Dus dat kun je prima. Hier zijn je autootjes, succes! En Sebastian was het daar niet mee eens dus begon hysterisch tegen mijn rug aan te trappen en te zeuren. Elk kind weet precies welke toon hij aan moet slaan om zijn ouders op de kast te jagen en Sebastian doet dat met een “wheeeeeeeeheeeeeeeeeheeeeee”-klank alsof je een monotoom alarm aan hebt staan. “Zie je wel, van jou mochten we de tablet niet meenemen”, zei mijn schatz. Oh, wat een liefde onderling. Iedereen in een relatie herkent dat soort wrijving wel.
Onderweg ging de TomTom weer flippen voor de zeventwintigste keer de afgelopen dagen omdat hij het stuk snelweg niet herkent en dan ziet hij afritten niet of hij zegt ineens midden op de snelweg: Probeer om te draaien, etc. Waardoor de irritatie alweer omhoog kwam en ik weer eens onverbeterlijk zei: misschien had je hem eens moeten updaten, want dat zeg ik ook al zo'n drie vakanties
En we betaalden voor het parkeren en liepen naar de kerk toe terwijl ik binnensmonds prevelde: this better be good. De kerk stond voor ons gevoel in the middle of nowhere, want er stonden hooguit zes huizen in de buurt, maar had natuurlijk direct ook 2 toeristenwinkeltjes beneden en een grote kerkkraam boven waar kruisbeelden, Mariabeelden, kaarten, kettingkjes, rozenkransen en kaarsen te koop waren waarvan de opbrengst ongetwijfeld naar de kerk zou gaan. Ik vond het een schril contrast. En we liepen er naartoe, passeerden de Mariakapel, waar we nadat we even kort binnen hadden gekeken en 294940304 bijen zagen zitten en daardoor hard wegrenden, en gingen door de grote deur naar binnen en het was in één woord gewoon ‘adembenemend’.
Schitterend en perfect gebouwd, waarbij er gewoon op elk detail gelet is. Het plafond heeft beschilderingen, er hangen beelden, bladgoud, licht, leven, altaren, schilderijen, kaarsen, kandelaars, sierlijsten, orgel; the works. Alles was gewoon perfect. Zelfs in de donkere hoeken hadden ze muurschilderingen gemaakt om het lichter te maken, zelfs in de randjes was het tip top afgewerkt en ik werd er gewoon stil van. Gelukkig maar, want het is ook een stilte-gebied.
Sebastian was daarentegen onder de indruk van zijn eigen echo en deed zijn best om te galmen waarbij wij zeiden: sssshttttt. En dan bleef hij weer een minuut of twee stil en dan echode hij weer. Hahahaha. Stiekem was het wel grappig maar we hebben hem opgepakt op het moment dat hij door de kerk wilde kruipen op handen en voeten tussen de vele mensen. We maakten foto’s en waren net op tijd met het bewonderen want er kwam een tourbus met toeristen binnen waardoor het binnen no time vol stond. We waren ze net voor en hadden nog een paar foto’s gemaakt zonder de menigte. Toen de tweede tourbus was gearriveerd besloot ik de kerk maar uit te gaan, want het werd me een beetje erg druk.
Kevin was met Sebastian de kerk uit gegaan (twee minuten voor me) omdat Sebastian natuurlijk zijn energie kwijt wilde na de lange rit. Het was een flitsbezoek en ik denk dat we er in totaal niet langer dan een half uur binnen zijn geweest. Buiten heb ik nog een mooie kaart gekocht van de kerk omdat ik al een idee had van het gebrek van ons fotoapparatuur. We hadden de digitale camera wel bij ons en Kevin heeft wat foto’s met zijn telefoon gemaakt, maar het doet gewoon afbreuk aan de kerk. De lichtval is uniek en of onze foto’s zijn onscherp, of het licht valt er verkeerd op of het ziet er gewoon flets uit. Maar de ervaring was ontzettend gaaf. Kevin gaf stiekem wel toe dat hij het niet had willen missen. Ik raad ook iedereen in de omgeving aan om er naartoe te gaan om eens binnen te gaan kijken. Echt ontzettend gaaf!
Nadat we Sebastian zich even lieten uitleven buiten omdat hij zo lang stil had gezeten in de auto zijn we op een terrasje gaan zitten onderaan de heuvel. Ik dronk een colaatje en Kevin nam een lekker biertje. Ik had het er met hem over dat als hij naar Füssen wilde (het stadje verderop) dat we dat beter nu gelijk mee kunnen pakken want anders moest hij vrijdag weer zo’n stuk rijden. Dat vond hij vervelend, dus misschien maar eens vragen of hij er nu trek in heeft? Dat vond hij wel een goed idee en hij nam nog een slok van zijn bier. Het viel verkeerd en hij werd draaierig. Nou ja, rustig aan dan maar; ik rij wel hoor, relax. En we stapten in de auto en gingen op weg naar Füssen. Het was druk op de weg, maar het ging allemaal prima – jeweets, expert, heb mijn rijbewijs al zeker 11 maanden en 2 dagen – en er was geen probleem in zicht. We reden door de romantische straat waarvan we dachten 'wat is hier eigenlijk zo romantisch aan'. Heel de omgeving is hier romantisch - niet alleen deze straat. Sebas lag lekker te slapen met zijn speentje; niks aan de hand, lalalala. Totdat we Füssen centrum binnen reden; ik wilde een rustig plekje zoeken om te parkeren maar ik kon niet zo 1, 2, 3 wat vinden. Omdat ik op de weg lette, kon ik minder goed op de borden van de parkeergarage letten, dus liet ik Kevin een parkeergarage uitkiezen. Hij koos voor de P3 onder het hotel uit en zei hoe ik moest rijden (“Voor die bus daar moet je er in”). Dus ik reed de donkere parkeergarage in en dacht bij mezelf: huh? Hoe zit dit nou weer in elkaar? Ik stak de auto de verkeerde kant op en Kevin zei ongeduldig: je moet die kant op!
Okéééhéééé en ik probeerde de auto mee te draaien. Dat zou niet lukken in één keer, want ik stond er helemaal verkeerd voor (te schuin), dus wat ik wilde doen was een klein stukje achteruit rijden, de auto recht voor de slagboom zetten om hem vervolgens de juiste kant op te sturen, kaartje te pakken en door de slagboom te rijden. Kevin begon zich ermee te bemoeien en ergerlijk te doen over dat ik niet goed stond en dat ik gewoon goed moest sturen. Achter me stond ineens een auto en toen ik hem in mijn achteruit wilde zetten en die auto dus ook gewoon een stuk achteruit moest, zei Kevin ineens: wacht, ik stap wel uit en pak het kaartje wel. Ik zei: NEEHEEEE, ik moet gewoon achteruit, laat nou, die auto achter me moet gewoon opbokken, doe nou niet. Maar Kevin gooide zijn deur al open, sprintte naar de kaartautomaat, wisselde een grijns met de bestuurder achter me (ja vrouwen hè? Bwahahaha) en stapte weer in de auto. Vervolgens zei hij: rijden maar, de slagboom staat omhoog. Ik zei: DAT GAAT NIET, ik kan die draai niet maken. “Jawel, kom op, rijden maar, het gaat wel”.
Hoe lang blijft zo’n slagboom eigenlijk omhoog? Ik voelde de spanning al stijgen. Ik moet de auto recht zetten, want dit gaat volgens mij echt gewoon niet. Of toch? Ik heb nu 11 maanden mijn rijbewijs en ik weet toch ondertussen wel hoe groot de auto is? Dit gaat niet, ik kan die draai niet maken. Maar ja, het is Kevins auto en hij rijdt zeker 5 dagen per week een uur per dag naar zijn werk met die auto en heeft al honderd jaar zijn rijbewijs. Misschien weet hij het wel beter? “RIJDEN!”, zei hij nog een keer, dus ik reed. En ineens hoorde ik hem: STOP STOP STOP, MIJN SPIEGEL! En ik zag de spiegel aan de zijkant opzij gedrukt worden. “ACHTERUIT”, riep hij in paniek en toen zag ik de spiegel de andere kant opbuigen (de niet-flexibele-kant) en hij zei: “Laat maar, rijden maar”, en ik werd zo nerveus en tureluurs van zijn irritante onduidelijke commando’s die hij altijd geeft alsof ik zou moeten kunnen ruiken wat hij bedoelt op welk specifiek moment of welke handeling hij nu weer in gedachten heeft en die stomme slagboom die nog steeds omhoog stond (als ik niet op tijd ben en ik rijd eronder door, kan hij dan dicht klappen op het dak en hebben we dan geen groter probleem?) en ik gaf gas en reed door. De auto werd opzij gedrukt door een muurtje en ik hoorde de muur krassen maken op de auto. Ik hoorde Kevin naast me kermen en vloeken en ik dacht: ja zeg, dat krijg je er van. En ik reed door de slagboom de parkeergarage in. Er ontsnapten een paar vloeken uit mijn mond en ik ging als een bezetene tekeer. Waarom moet je eigenwijs doen? WAAROM zeg je dan dat ik moet rijden? Ik wist wel dat ik het niet ging halen; waarom moet hij altijd tegen mij in gaan? Ik was echt vet nijdig en Kevin natuurlijk ook, want ja, zijn auto. Pfffffff. Ik zocht een parkeerplek en zowaar Kevin altijd commentaar heeft op elke parkeerplek die ik wil pakken, hield hij dit keer eens zijn mond.
“Deze maar doen?” JA, JIJ RIJDT TOCH, brulde hij. Zowwwww, nou ik was echt vet pissig. Dit is echt weer een klassieker die op mij – de vrouw – afgeschoven gaat worden zeker? Het standaard prototype vrouwen-kunnen-niet-rijden-excuusje tussen de kerels onderling op het moment dat ze weer een biertje gaan tikken waarbij dit voorval tot in de oneindigheid voor mijn voeten gesmeten gaat worden. Nu is het zeker allemaal mijn schuld? Jij deed zeker niks? Ik ontplofte gewoon bijna. Sebastian was ondertussen wakker geworden en geschrokken van dat hysterische gegil onderling dat ik besloot om maar gewoon de auto te parkeren en niks te zeggen. We stapten uit en het was nog erger dan ik dacht. Man man man, de hele zijkant bekrast. Waar zijn auto’s van gemaakt; aluminiumfolie? Godgloeiende pestpokke. Kevin probeerde de auto nog een beetje uit te deuken, maar hij maakte het alleen maar erger. Ik zag de deuk niet zo goed, het was donker daar. Hij gaat mij natuurlijk de schuld geven want ja, ik reed – en ik reed ook, maar dan nog had hij een groot aandeel hier in. Dit gaat zo in mijn schoenen geschoven worden en iedereen die het hoort zal wel weer verwijtend tegenover mij gaan staan met een ‘jaja-hebben-we-haar-weer’. Oh men, hoe oneerlijk dit. Wat een onzin, als hij mij nou gewoon had laten gaan en niet zo stom had gedaan bij die slagboom… Ik had dit zo nooit gedaan in mijn eentje. Die auto had een klein stukje achteruit gemoeten, ik had achteruit gegaan en de auto rechtgezet, zelf het kaartje uit de slagboom gepakt en klaar. Maar neeeeeee.... Kevin weer. Die hoog en laag sprong dat hij het wel had gered (niet waar hoor, had hij ook niet gered). Ik pakte de spullen uit de auto en zette Sebastian in de buggy terwijl Kevin zijn autosleutels wilde. Ik wilde ze nog net niet naar zijn hoofd gooien en al stilzwijgend en boos op elkaar liepen we de parkeergarage uit – terwijl ik nog net het nummer van de parkeerplaats had onthouden en de etage waar ik hem geparkeerd had (2e etage, nummer 98). Kevin: “Ik wil er niet over praten”. Nou, dan niet. We made a mistake. Jij hebt het verkeerd ingeschat en ik heb naar je geluisterd.
De eerste paar straten spraken we niet met elkaar. Kevins hoofd stond op onweer en ik kan me voorstellen dat mijn hoofd ook niet zo gezellig stond. Ik probeerde het daarentegen al snel weer te relativeren. Ja, het is shit. Het kost hoe dan ook geld. Het is ontzettend k.l.o.t.e., maar het is gebeurd. Ik had gewild dat het niet zo was, maar het is nou eenmaal wel gebeurd dus tja, deal with it. It is done. Gelukkig hebben wij niks en is het maar een auto. Het is niet alsof nu heel de wereld vergaat. Al denkt hij daar natuurlijk anders over. Ik deed het niet expres ofzo. Het is niet alsof ik dacht: kom, laat ik eens even fijn die muur meepakken of dat ik roekeloos reed. Ja het spijt me, maar kom op, het heeft geen zin om hier de rest van de dag boos over te blijven. We zoeken in Nederland de garage op, kijken wat het kost en gaan het op mijn verzekering verhalen of op de jouwe of we betalen het uit eigen zak – of zelfs uit alleen mijn zak als dit niet telkens op mijn bord wordt gegooid als zijnde mijn schuld. Want ja, ik had deze situatie zelf zonder dat commentaar van hem heel anders aangepakt. En we staken al lopend het zebrapad over en ik dacht bij mezelf: weet je? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om mezelf te verdedigen of om er ook nog maar 1 minuut boos over te zijn op mezelf. Hij was er zelf bij en ik ga dit waarschijnlijk de komende 50 jaar toch nog blijven horen – net zoals dat meisje dat met zijn scooter op de grond is gevallen en zijn heilige scooter had bekrast tien jaar geleden ofzo – dus het heeft volstrekt totaal geen zin om boos op mezelf te zijn. Kevin kan dat prima in zijn eentje volhouden tot het einde der tijden dus succes.
En mijn dag klaarde al gauw op. Alle grappen over vrouwen achter het stuur versterkten mijn gevoel. Nu is het niet grappig, maar op een dag komt er ongetwijfeld een broer, een schoonvader, een zwager of een andere mannelijke vorm van familie en gaat men het erover hebben om vervolgens mij uit te lachen dat ik die auto heb beschadigd als vrouw zijnde en dan komen de grappen dussss – FREAKING OWN IT! Ja, ik heb dat gedaan. Jammer maar helaas. Nee, dit heeft net zo min met mijn rijkunsten te maken als jouw manier van grappen maken in verband staat met de auto als statussymbool; het ene is kut maar het zegt niets over het andere. En nu loop ik in Füssen; in een prachtig middeleeuws gebouwd dorpje en ga ik doen waar de stigmatisering van de vrouw sowieso tot haar recht komt; ik ga shoppen! DAAHAAAG. En ik ben de Woolworth ingelopen en ik ben gewoon gaan shoppen. Met een kwade Kevin en een onschuldige Sebastian in de buggy ben ik shirtjes voor mezelf gaan kopen, mouwloze shirtjes voor Sebastian en voor Kevin ook een shirt. We hadden allemaal niet gerekend op deze hittegolf en onze luchtige kleren beginnen op te raken. Het is 30 graden plus; en als ik dit shirt nog een keer aan moet deze week gaan mensen voor me op de vlucht. Ik ben Joyce, vrouw, heb elf maanden mijn rijbewijs, heb een auto aan gort gereden en nu ga ik shoppen. De groeten! And that’s what i did.
Kevin zocht toenadering in de winkel en gaf me een knuffel, maar zei nog steeds bijna niks. Hij was nog steeds boos – tja, neem je tijd ofzo; hoop alleen niet dat het je dag verziekt. Vervolgens zijn we door het stadje gelopen en klaarde dat hoofd van hem nog steeds niet op waarop ik zei; laten we maar naar huis gaan, want hier heb ik zo geen zin in. Kevin zei: nee, laten we dat maar niet doen want ik ga thuis toch alleen maar zitten mokken. Nou, ik heb geen zin om hier als een idioot te blijven rondlopen met iemand die geen boe of bah zegt en hier gaat zitten mokken. Een terrasje pikken wil je niet, shoppen wil je niet… Wat moet ik dan? En hij zei: laten we op het bankje daar gaan zitten. Tegenover het klooster.
Dus we gingen zitten, dronken wat (we hadden zelf drinken mee van huis) en we hadden weer een beetje met elkaar gepraat. Tja, k*t van de auto ja. Mja, het is een auto. Maar goed, dat was een non-argument volgens Kevin, want voor hem was het niet zomaar een auto. Dat vervloekte statussymbool altijd van een man. Kunnen mannen geen bordje om hun nek hangen met de tekst: ik heb een piemel van 18 meter – zodat vrouwen eens een keer met rust gelaten worden wanneer het om blikschade gaat? Het is namelijk wel gewoon een auto. Het is een vervoersmiddel dat van a naar b gaat op een comfortabele fijne manier. Dat het iets over je karakter zegt, levensstandaard, financiële situatie of weetikveelwat zou iedereen aan zijn reet moeten laten roesten. Daar keken ze vroeger ook niet naar met een paard en wagen. Stom gedoe. Ja het is een mooie auto en nu is het een wat minder mooie auto. C’est la vie. Jammer dan. “Over een tijdje lach je erom met anderen”, zei ik tegen Kevin. Kevin: nou, ik denk het niet, ik ben nog steeds boos op die stomme doos die met mijn scooter is gevallen. En dat gaf mij de bevestiging van wat ik allang wist. Hij gaat het mij gewoon eeuwig verwijten – net zoals die domme chick (die ongetwijfeld ook vast nerveus werd van zijn onbegrijpelijke commando’s waar je nooit iets mee kan) – dus het heeft geen zin dat ik het zelf doe. Dat is de omgekeerde psychologie van vrouwengrappen. “Wanneer je getrouwd bent met een vrouw moet je, om een goed huwelijk te houden, al je fouten gewoon voor het gemak gelijk vergeten; het heeft geen enkele zin wanneer twee mensen dat gaan onthouden”. Nou, deze geldt dus ook andersom. Lang leve de lol en nu ga ik Füssen verder bekijken. Kevin trok naarmate deze houding van mij vanzelf iets bij. Hij begon ook weer zijn best te doen.
Mooi stadje, alles in Middeleeuwse stijl met veel bloemen en luiken op de ramen. Ik heb drie fonteinen gezien en tig terrasjes. Ze hadden daar, naast het klooster, ook een grote kerk, kleinere kerk en een kasteel. Natuurlijk zijn we daar ook gaan kijken. De grote kerk van Füssen was bijna net zo mooi als Wieskirche vanochtend. Er waren muurschilderingen, beelden, schilderijen... Echt prachtig! Mocht je ooit in Füssen zijn, zou ik ook zeker die kerk gaan bezoeken. Je bent er dan toch en hij is het waard. Wow. Er is aan het einde van de kerk nog een extra stukje beneden wat je kunt bezichtigen. Daar speelde Sebastian nog een kiekeboe spelletje achter een beeld...
We liepen daar langs (eigenlijk op weg naar het kasteel) en Kevin was even binnen gaan kijken en kwam mij al snel ophalen. Dat werd weer een rondje foto’s maken waarbij Sebastian uit de buggy wilde en rond wilde lopen. Vervolgens liepen we omhoog, heuvelopwaarts naar het kasteel toe, met de volle zon in ons gezicht en waren we al snel halverwege tot de conclusie dat dit wel iets too much was. Sebastian liep niet door; ik liep een buggy met al die tassen te duwen en we hadden de pap een beetje op. We kwamen een stel Nederlanders tegen op het kasteelterras halverwege – en toen zij naar beneden gingen en wij naar boven – zijn hun helemaal naar boven geweest. Toen wij van het kasteelterras af kwamen en compleet bezweet en ‘klaar’ waren hebben we aan hen maar gevraagd of het het waard was om helemaal door te lopen naar boven. De vader van het gezin zei: nou, met die buggy en dat mannetje zou ik het laten voor wat het is. Ze hebben ons de bovenkant beschreven en die leek niet zo indrukwekkend. Ik zei: nou, bedankt, we googelen de rest wel en zijn er vandoor gegaan
We liepen nog eventjes door de stad, hebben nóg een kerk gezien van ongeveer 50m2 die ook gaaf was en zijn daarna een supermarkt in gegaan om brood, yoghurt en bier te halen en Kevin is daarna zelf naar huis gereden. Ik was blij dat ik de parkeergarage had onthouden; Kevin was te boos daarstraks en kon hem nu niet meer vinden. Gelukkig wist ik het nog. Eenmaal thuis stond de auto in het zonlicht op de parkeerplaats in plaats van een donkere parkeergarage. Nu lijkt het nog tien keer erger. Ik had een billendoekje gepakt van Sebastian om de gele verf eraf te halen en even leken de krassen te verdwijnen. But not really; ze zijn er weer. Oh men, wat een nachtmerrie. I said i was sorry. That will be the end of it; ik wil er nu ook niks meer over horen. En van iedereen die grapjes maakt over mijn rijkunsten en/of dit voorval; grow up.
Thuis heb ik zelf eten gekookt en hebben we het weer gezellig gehad met zijn drieën. We hebben lekker samen gespeeld met Sebastian en we hebben het gehele onderwerp bijna niet meer vernoemd. We
hebben in de tuin naar een sprinkhaan gezocht - maar nog niet kunnen vangen voor Sebas. Er is die dag nog één keer iets gezegd over de auto of eigenlijk refererend aan de auto; toen ik in de keuken
stond eten te koken en een potje babyvoeding van Sebastian per ongeluk op de grond liet stukvallen. Ik slaakte een diepe zucht, begon glas te rapen terwijl Kevin op zijn allerergerlijkst zei:
wat heb je nuuuuu weer kapot laten vallen? *zuhuhuhuchtttt* En echt op zo’n toon alsof ik alles altijd kapot laat vallen en half verantwoordelijk ben voor alles dat ooit kapot is gevallen
en ik zei op mijn allerkwaadst: mijn liefde voor jou!
Oh, en de bovenburen aanspreken op hun gedrag als dit zo doorgaat. Dat je behoeftes hebt; helemaal prima, we weten er alles van, maar we hoeven niet letterlijk al het gedetailleerd geluid van het liefdesspel mee te krijgen.
---edit--- vandaag thuis, 26-7 is er nog een onderdeel van de auto afgevallen ook. Een side-spoiler ofzoiets, heet het. Ik moest erom lachen. Kevin niet zo. Totaal absurd. Auto's zijn gemaakt van boter. Kunnen echt niks hebben...
Twintig juli, maandag
Jeeej, een pretpark!
We hadden er zo’n zin in de afgelopen week! Sebastian kwam die nacht echter 3x spoken en toen de wekker om half acht ging, stond ik niet bepaald te jubelen. Maar uiteraard heb ik me niet laten kennen; ik ben onder de douche gesprongen en heb Sebas en mezelf aangekleed en niet lang daarna zaten we aan het ontbijt. Rond negen uur zaten we in de auto en gingen we op weg. Er kwam nog 1 kink in de kabel; voordat we bij de auto waren was er een drempel bij het huisje en Sebastian struikelde. Hij viel op de grond en schaafde zijn elleboog. Zijn arm begon te bloeden en het was even flink huilen geblazen. Iedereen die nog niet wakker was, was dan nu wel wakker geworden. Mams is snel terug naar beneden gelopen voor een stapeltje pleisters voor in haar tas. Och, mijn arme kind! Godzijdank liet hij dit keer wel de pleister zitten. Normaal gesproken plak ik een pleister erop en trekt hij hem er twee seconden later weer van af. Maar goed, dit keer niet; kusje erop – rijden maar!
Ravensburger Spieleland is ongeveer een uur en een paar minuten verwijderd van Missen. Dankzij een niet-geupdatete TomTom hadden we tussendoor-weggetjes en was alleen de heenreis al één groot avontuur. We zagen weer een groot beest langs de kant van de weg liggen (dat was de tweede keer al deze week) en we weten nog steeds niet wat het was. Het kan een das zijn, maar ook een wasbeer of een wel hele vreemde hond. Ook zagen we allemaal ranken met hop, waarvan we toen nog niet wisten dat het hop was.Onze eerste gedachte was: What the heck is dat? Die mensen doen hier wel rare dingen met druiven! Maar eenmaal dichterbij zagen we dat het geen druiven waren. Er stond hier en daar een bordje bij: aardbeien en kersen te koop; maar dat zijn het uiteraard ook niet. Pas toen we dezelfde hopranken in Spieleland zagen staan op een namaakboerderij met een bordje erbij met wat het was.
We reden over achterafweggetjes met schattige boerderijen maar ook met steile heuvels en weggetjes waar je eigenlijk maar in je eentje overheen kan gaan maar waar je soms ook een tegenligger tegen kan komen. Ook reden we ergens langs waar een wegafzetting stond en de TomTom geen alternatief kon vinden en ons dezelfde weg op wilde sturen. Op zulk soort momenten breekt bij Kevin (en eigenlijk iedereen waarbij ik in de auto heb gezeten behalve ikzelf) de paniek uit. Want ja, wat nu? Ik vind dat juist de grappigste momenten en ik vraag me altijd af of de mensen van tegenwoordig wel op reis zouden durven als er geen navigatiesystemen meer zijn. Maar na een andere weg zijn we er natuurlijk alsnog gekomen. We reden de huubscheberg af; waarbij Kevin nog bijna tegen een paaltje reed en ons een hopveld in joeg en ik flink op de kast zat. Men oh men, je zou hier maar staan met je auto – in the middle of nowhere, zwaar gewond, omdat je een paaltje hebt geraakt en in een hopveld bent beland. Dat lijkt me echt verschrikkelijk; hoe vaak moet ik nog gillen dat het geen FORMULE 1 PARCOUR IS!!?!?! Zijn excuus: ik zat niet op te letten; het bos ziet er zo leuk uit. Pfffffffff, slappe ondertitel op een rouwkaart, beet ik hem toe.
Maar uiteindelijk kwamen we ergens rond tien over tien in de buurt. Het zou nog slechts drie minuten rijden zijn; maar we zagen nog steeds nergens een bordje waar het werd aangegeven. We sloegen linksaf op een kruispunt en ineens stond er: Ravensburger Spieleland; rechts – en toen zagen we het pas liggen. De Duitsers zijn volgens mij niet zo goed met bewegwijzering; je moet er al minstens lang en breed tegen aan lopen met je hoofd, en dan pas struikel je over het bordje. Maar goed, we zijn er! Sebas had gelukkig nog even bijgeslapen tijdens de autorit. Dat vonden wij ook wel bijzonder fijn want hij was ’s ochtends een tikkie chagrijnig en drammerig. Nadat hij wakker was, was hij weer het vrolijke jongetje dat we meestal zien
We stonden welgeteld acht minuten in de rij voor de kassa (terwijl het toch best druk was) en konden onze kaarten bestellen. “Zwei erwachsenen und ein parkplatzbühl”; en de man ging gewoon in het Duits verder zonder te weten dat we niet Duits waren. Mijn Duits verbeterd wel iets doordat ik meer in het Duits blijf praten. Ik vertik het om Engels te praten hier. Ik heb niet voor niets Duits gehad op de middelbare school; dan ga ik het ook gebruiken ook. Alleen als ik er niet meer uit kom schakel ik wel over. Maarreee.... RENNEN, WE MOGEN HET PARK IN! WHIEIEIEIIEIEIEIE. En we begonnen direct door met Maus en een matroos van Kaptein Blaubart (ik weet die namen natuurlijk niet) op de foto te gaan. Sebastian vond het doodeng; maar hee, met mama aan je zijde ben je onschendbaar. Ik hield zijn hand vast en we hebben een leuke foto. Daarna zijn we direct 2 keer op de dierencarrousel geweest. Of nou ja, Kevin en Sebastian. Daarna liepen we naar de puzzelschuur waarbij Sebastian een cursus eend-ontleden heeft gedaan, daarna aan de poes is begonnen en daarna weer op de eend is gaan zitten. Je moest erbij zijn, denk ik.
Vervolgens liepen we langs het paardrij-schuurtje, met van die hobbelpaarden waarmee je een parcours af kon leggen. Dat hebben ze in Sprookjes Wonderland Enkhuizen ook en daar heeft Kevin dat enkele weken geleden al gedaan en hij wilde er nu niet voor in de rij staan. Hij vind het namelijk niet zo leuk. Het tractorparcours wat er tegenover zit wilden we wel, maar de rij was best lang dus dat hebben we in eerste instantie over geslagen voor later
Je moet vlug over het bruggetje lopen bij de kikker naast de kinderboerderij, want anders spuit hij je nat! Omdat we dat wel grappig vonden en het bloedjeheet was zijn we een keer of zes over het bruggetje gegaan en hebben we ons expres nat laten spuiten. Het was dertig graden (of meer) die dag, dus we waren blij dat we ons ingesmeerd hadden toen Sebastian het tractor-speelterrein op is gegaan omdat hij met zo’n traptractor/looptractor wilde spelen. We stonden midden in de zon natuurlijk omdat alle snellere papa’s en mama’s met zijn tachtigen onder elke parasol waren gaan staan en er geen plek meer voor ons was. Na een minuut of tien waren we aan het wegzweten en hebben we Sebas opgepakt en zijn we verder gelopen naar de echte graafmachines in de steengroeve. Daar was hij helaas te klein voor. Je moest er zeker 3 jaar voor zijn om bij papa op schoot te mogen – en al snap ik de logica, dan vind ik het nog steeds oneerlijk dat een driejarige wel mag en een tweejarige niet. Dat Sebastian ook nog geen twee is, doet er dan even niet toe :-p Hij is het we bijna! Dus dan mag het, haha.
We liepen verder en kwamen uit bij de helikopters. Daar mocht Sebas wel in! We dachten: goh, dat is leuk, dan kun je zelf omhoog en omlaag, maar het bleek een memory-spelletje te zijn. Als je de plaatjes goed had, ging je omhoog; had je ze fout, dan ging je omlaag. Nou ja, beetje jammer voor Kevin met zijn roestige Duits en de openbare afgang, haha, maar Sebastian amuseerde zich prima. Aan de linkerkant had je de brandweerauto’s en de botsauto’s en aan de rechterkant iets-wat-heel-wild-was-waar-hij-toch-niet-in-zou-mogen en een bak vol gigantische gele eendjes. Natuurlijk zijn we naar de gigantische eendjes gelopen en er in gegaan. Althans, Sebas en ik. Wie wil er nou niet in zo’n gigantische gele eend rondvaren? We hadden pret voor tien. Het was echt de leukste gigantische gele eend waar ik ooit in geweest ben!
Ze hadden een uitkijktoren waar we een rondje in hebben gemaakt en zo keken we het hele park over. Kevin begon ondertussen best trek te krijgen en we zijn, via de speeltuin met het Turkish Airlines vliegtuig naar de kaptein blaubart-hoek geweest met de grote boot. We hebben daar even gespeeld met de neveldouches en fonteinen. Dat was weer heerlijk verkoelend. Daarna zijn we wat gaan eten in het restaurantje en hebben we een boottochtje gemaakt over het heerlijke donkerbruine vieze water met een leuk Duits verhaaltje, muziekjes en een soort van Piranha-van-de-Efteling-boottocht.
Dat vonden we best leuk en vooral toen we in het water keken en zeker 400 kikkervisjes zagen zwemmen. Of nou ja, dat vond ik het leukst. De hele vijver zat er vol mee. Dat worden echt een triljoen kikkers volgens mij. Ik vraag me af hoe dat eruit gaat zien over een paar weken. Daarna ging ik even de fles water die we hadden meegenomen (en al hadden leeggedronken) vullen bij het restaurant en zijn Kevin en Sebastian in het speelfort gaan spelen dat er stond. Ze liepen over een touwbrug en op een klimboot met allerlei speeltoestel-toestanden; en ik was zo blij dat ik niet mee hoefde. Het was al zo rond 12 uur, dus de zon stond erg fel te branden. Ik geloof dat er in totaal wel 5 liter water opgedronken is door Kevin en mij en dan heb ik het niet eens over de beker cola en de slush puppy. Sebastian had zijn eigen bekers drinken bij zich gevuld met ijsthee, water en pakjes drinken met een soort van taxi er in. Hij vond de slush puppy maar niks. Hij is sowieso niet zo'n ijsliefhebber, hebben we gemerkt. Dat zal ongetwijfeld nog wel bijdraaien in de toekomst.
We hebben het stoomtreintje gepakt nadat we een paar keer bij attracties stonden die alleen geschikt waren voor oudere kinderen of gewoon nog niet open waren. Sebastian zag de trein en riep heel hard en enthousiast: HEEEEEEEEEEEEJJJJ toen hij hem zag; dus we zijn lekker even gaan zitten en hebben ons naar de andere kant laten rijden. Daar is hij nog een keer op de dierencarrousel gaan zitten met mams; aan het begin van het park. Ook hebben we een rondje tractorparcours gedaan waar het op dat moment bijna leeg was. Er was een onride photostand; en ik heb de foto gekocht (en stiekem nog een paar speelgoedtractors voor Sebastian; maar dat weet hij nog niet, want hij heeft ze nog niet gezien).
Hij vond de tractor echt geweldig. Hij zat aan het stuur te draaien alsof hij de beste chauffeur was en bracht ons fijn over dat parcours heen. Daar leerden we de ‘boerderij’ kennen en zagen we de hopranken groeien, frambozenstruiken, haver, maïs, etc. gecombineerd met bloemenvelden en strobalen. Dat was best leuk gedaan; maar het ging Sebas natuurlijk om de tractor. Nadat we uitgestapt zijn, zijn we langs de andere kant gelopen (langs de rodeostieren) en ben ik met Sebastian in een vliegende bij-attractie geweest. Het wagentje ging niet zo hoog, maar het draaide rond dus we waren al snel tevreden.
Er was weer een groot autoparcours waarbij kinderen van alle leeftijden bij elkaar in één hoek in diverse attracties konden. De grote kinderen konden in de ‘echte’ auto’s met een motortje rijden en de kleinere kinderen konden op loopauto’s op een verkeersplein rijden. Drie maal rijden wie er een hele hoop verkeersborden omver reed? Juistem; ons mooie kind
We liepen weer terug naar de carrousel (nog een keerrrr, met mama wederom) en hebben nog eens het tractorparcours gedaan omdat het daar rustig was. Sebastian begon een beetje moe te worden, dus gingen we een laatste rondje maken met succesattracties. Ik wilde nog een keer door het midden van het park omdat we daar nog niet geweest waren en dat was de snelste route. De tweede keer was de foto van de tractors echt subliem. We hadden van tevoren afgesproken dat we een gekke bek zouden trekken tijdens de foto en dat we de foto toch niet zouden kopen; maar toen we de foto zagen heb ik hem toch gelijk gekocht. Sebastian keek net als grumpy cat – en wij trokken een lachwekkend gezicht. Zelfs het meisje achter de kassa moest er om lachen (en die heeft vast wel meer van dat soort ongein gezien). Dit was echt een epic win! Elke keer als ik die foto zie moet ik weer lachen.
Sorry voor de crappy kwaliteit; maar het is een foto van een foto. Ik heb nog geen tijd gehad om hem in te scannen. Dat doe ik volgende week en dan vervang ik hem.
Kevin besloot daarna toch het hobbelpaard-circuit te doorlopen met Sebas en dat was natuurlijk ook weer super. Daarna zijn we nog even langs de brandweerauto’s terug gelopen; hebben we de velen visjes (lees: DIKKE VISSEN!) gevoerd midden op het plein en heeft Sebastian nog even genoten van de douches/fonteinen op dat plein. Het waren neveldouches, springfonteinen en normale fonteinen waar alle kinderen (en ik) doorheen renden. Nadat ik daar voor de laatste keer de fles water had gevuld en Sebastian een beetje er doorheen zat en af begon te takelen, waren we er bijna helemaal klaar mee. Nog één laatste keer in de gigantische gele eendjes en toen gingen we echt naar huis. We wilden nog even een ijsje kopen op de terugweg naar de auto en toen we dat deden was Sebastian in de buggy in een diepe slaap gevallen. Hij was total loss.
Wel logisch als je ’s nachts niet goed hebt geslapen en je middagslaapje overslaat. We hebben op het parkeerterrein gestaan met de buggy en ons ijsje opgegeten voordat we Sebas in de auto hadden gezet; maar hij sliep ondertussen gewoon verder. Hij had zijn ogen een keertje open gedaan en wilde met zijn laatste krachten nog een speelgoedautootje pakken, maar zijn hoofd zakte alweer achterover en hij was in dromenland. Hij hield het autootje in zijn hand geklemd. Heerlijk om te zien!
We namen een alternatieve route terug omdat ik Kevin zoveel hoorde mopperen op de heenweg; dus ik zei dat hij via de provinciale weg terug moest rijden. Na een beetje gehannes wat betreft de TomTom en Kevin die mij niet geloofde dat hij ‘die kant’ op moest, kwamen we op provinciale wegen die wat makkelijker begaanbaar waren. Vervolgens zei Kevin dat hij de andere route ook wel leuk vond. Nog geen vijf minuten later zei hij: geen paniek hoor, maar de motor is nog nooit zo heet geweest als nu. Ehm… Oké. Nou schijnbaar is er toch een reden voor paniek als je dat zo zegt? Dus ik was allang blij dat we op een provinciale weg zaten in plaats van zo’n kronkelig bergweggetje. Ik keek op het dashboard naar het vakje dat-metertje-begrijp-ik-niet-en-zit-er-volgens-mij-voor-de-sier. Er stond een temperatuur van 0 tot 150 graden of zoiets en de meter stond boven de 90 en op sommige stukken boven de 100. Dus ik vroeg maar van: zit er niet een groot rood gevaren streepje? En ja, die zat er. Pas ergens rond de 130. Nou ja, op dat moment was het metertje al teruggezakt naar 90 graden ofzo dus dat viel wel mee. Kevin zei dat je maar gewoon beter door kon rijden – what else.
Ja weetikveel. Toen ik rijles kreeg hebben ze me niet eens wat verteld over dat metertje, dus als er rook uit de auto komt, zorg je gewoon dat je pechhulpmodule aanstaat en klaar. Ik vond het wel begrijpelijk dat de auto het een beetje moeilijk had. We waren immers allemaal wel zo’n beetje oververhit geraakt. Het was 30-graden-plus vandaag, de auto stond de hele dag op een zonnige parkeerplaats (auw, dat stuur, die versnellingspook, auw) en dan ga je ook nog eens een beetje file rijden voorbij Ravensburg om daarna ook nog eens heuvels op en af te rijden. Wat denk je nou? Kevin zei: zo hoog is hij nog nooit geweest. Waarop mijn nuchtere antwoord was: je rijdt ook niet zo vaak tijdens een hittegolf in bergachtig gebied. Tja, wat dan? Het metertje zakte vervolgens vanzelf weer wat. Hij zat al onder de 90 toen we thuis waren. Hij heeft de hele avond/nacht/ochtend om af te koelen. Dat zal vast wel los lopen. Hij moet het nog minimaal een week vol houden en dan kan hij in Nederland naar de garage als het nodig is – maar liever niet. We hebben het gewoon allemaal warm. Dat zal het zijn. Sebastian werd thuis wakker en wilde het liefst nog een tijdje slapen, maar we hebben hem wakker gehouden om 's avonds gewoon 'bijtijds' naar bed te gaan (volgens onze vakantiebegrippen dan). We hebben gegeten; Sebastian pasta met vis uit een potje met een fruithapje toe en Kevin en ik hebben een grote kom soep met brood gegeten. Mijn kerels zijn daarna lekker in bad geweest en daarna heb ik Sebas in zijn pyjama gehesen en mocht hij nog even wat spelen. Rond acht uur/half negen is hij naar bed gegaan. Uiteraard was hij aan het huilen (een beetje van slag en erg moe), maar nog geen twee minuten later sliep hij. Hopelijk doet hij dat dit keer de hele nacht! Ik ben er ook wel even aan toe.
Negentien juli, zondag
Lindau; juist ja.... Nou, dat ging dus niet door, whahahaha.
Vanmorgen om zes uur kwam mijn liefste kleine kerel uit bed. Hij wilde een knuffel van mama, 3 liedjes van mama, wat drinken van mama en brandweerman Sam kijken op de tablet. Mams heeft aan al deze dingen voldaan en is toen weer fijn terug in bed gaan liggen en lag klaarwakker te zijn en tegelijkertijd doodmoe. Wat een verschrikking. Sebastian lag lekker in zijn bed naar de tablet te kijken die buiten het bed stond en hij vond het heerlijk. Ik lag daarentegen naar het plafond te turen totdat ik een half uur/drie kwartier later weer in slaap viel en rond acht uur wakker gemaakt werd door Kevin die vroeg of Sebas mij al een knuffel mocht geven. Hij had hem uit de slaapkamer gehouden om mij nog even te laten slapen, maar Sebastian moest huilen want hij wilde naar mij toe. “Natuurlijk mag dat”, zei ik slaperig en moe. Sebastian stormde het bed op, gaf me een vluchtige knuffel en ging direct de bedlampjes weer aan en uit doen. Dat is praktisch gezien zijn nieuwe hobby in dit huisje. Alle lichtschakelaars zitten op kinderhoogte en het ziet er hier geregeld uit als een discotheek. Daarna ging hij met de deuren open en dicht slaan en net op het moment dat ik dacht: EN NU IS HET GENOEG, AARRGGHHH; ben ik onder de douche gesprongen. Heerlijk! Kevin had voor het ontbijt hotdogs gemaakt. Kortom; we hebben wéér uitgebreid ontbeten en waren pas rond elf uur de deur uit. We zouden naar Lindau gaan en we zaten in de auto toen Kevin de TomTom pakte en zei: ja daahaag, Lindau is een uur rijden, daar heb ik helemaal geen trek in.
Ik moest lachen en zei: dan gaan we toch naar Oberstdorf? Waarmee ik eigenlijk Oberstaufen bedoelde (het plaatsje hiernaast), maar dat was een gelukkige vergissing; Oberstdorf bleek een veeeeeeeel betere keuze. Kevin nam alleen de bergweggetjes weer alsof hij een formule 1 coureur was. Op sommige momenten zit ik echt tegen het dak van de auto aan met de gordel in mijn handen geklemd. Jeetje mina… DIT IS GEEN PARCOUR KEVIN, riep ik hard! We kwamen gelukkig heelhuids aan. Het is een groot dorpje met een druk winkelgebied met zowel grote ketens als eenmanszaken – niet dat je daar wat van merkt op zondag, want dan zijn bijna alle winkels gesloten. Maar er is veel bedrijvigheid in die omgeving! Volop mensen, alle terrasjes waren open, er viel van alles te zien en op straat stonden overal mooi gevulde bloembakken en watertroggen met bergwater. We zijn door het dorp gewandeld en we hebben een paar winkels bezocht die wel open waren; waaronder een speelgoedwinkel voor onze kleine lieve schat en een souvenirwinkeltje voor onze kleine lieve schat. Sebastian is weer een sportwagen met geluid, een playmobiel bus met 4 poppetjes en een vrachtwagen met blokken rijker.
Ook heeft hij zo’n koeienbel gekregen zodat hij kan bellen. We hebben hier achter in de tuin zo’n grote bel hangen waar hij graag mee wil bellen; maar als hij dat doet is de halve wereld wakker, dus we hebben zo’n kleine bel gekocht voor 4 euro waarmee hij minder herrie maakt en toch kan bellen. We hebben ook brood gekocht voor morgen en een terrasje gepakt. Een terrasje waar we werden belaagd met wespen. 1 wesp hebben we bijna verdronken in de appelsap – Kevin heeft hem tegen mijn zin in vrijgelaten – en de andere wesp hebben we gevangen in een leeg flesje appelsap met dop.
We hebben flamenkuchen gegeten op het terras. We hadden geen idee wat dat was en we zijn weer een ervaring rijker. Het is een soort ultradunne pizza met crème fraiche en rijkelijk beleg erop. De wespen waren er eveneens gek op. Nadat we het stadje hebben gezien, zijn we weer terug naar huis gereden met de toeristische route. Sebastian was namelijk in slaap gevallen (op de heenweg ook al) en hij is een beetje knorrig vandaag (te vroeg op) dat we hem langer wilden laten slapen. Eenmaal thuis hebben we hem ook in bed gelegd en sliep hij daar ook nog gewoon een uur. Toen heb ik hem eruit gehaald en wakker gemaakt en dat vond meneer niet zo leuk. Maar het was toen al kwart voor vier. Als we hem er niet uit halen, staat hij om 23:00 uur vanavond gewoon te springen en te dansen omdat hij klaarwakker is.
Maar nu hebben we een knorrig kereltje. Hij huilt om elk dingetje, dus ik hoop dat hij zo nog bijtrekt en anders hoop ik dat het snel bedtijd is. Terwijl ik dit schreef hoorde ik hem lachen, omdat Kevin buiten met hem aan het spelen is… Dus ik was ook even een half uurtje meespelen. We waren aan het voetballen met zijn drietjes en gingen vervolgens even naar de speeltuin. Die zit hier vlakbij de deur met een glijbaan, een speelhuisje, 2 wipkippen, een zooitje schommels en een klimtoestel. Sebastian zijn humeur is opgeklaard. Was het niet door ons speelplezier dan was het wel vanwege de honden hier. Dat zijn ook favorieten van hem. Elke dag rent hij er 'stiekem' vandoor met zijn kleine beentjes en gaat hij ofwel naar links naar de hond ofwel naar rechts naar de andere hond. Dan gaat hij de hondjes aaien en ze gras voeren alsof het koetjes zijn.
Na ons wespenavontuur in Oberstdorf hadden we hetzelfde tafereel hier in het huisje. Iedereen die weet hoe ik reageer op wespen kan zich het gegil levendig voorstellen. Kevin heeft er eentje onthoofd – de wesp zat vast in de vliegenvanger en daar eindigde zijn leven. De tweede wesp kwam recht op mij afgevlogen. Ik stond met de vliegenmepper in mijn handen om een vlieg plat te slaan en ik zag die wesp naar me toe komen en heb hem in de lucht al vliegend een flinke mep verkocht. Je hoorde echt keihard TOK. Het was zelfverdediging; haha. Ik had hem eigenlijk meer richting de deur willen begeleiden; althans, dat was mijn eerste plan maar dit was ook goed uitgepakt. Hij lag half bewusteloos voor me in de deuropening, dus ik heb hem een flinke mep gegeven en de deur uit gegooid. Brrrr. Horren zouden geen overbodige luxe zijn hier.
De rest van de middag/avond brengen we in het huisje door. Heerlijk relaxed. Morgen naar Ravensburger Spieleland!
Achttien juli, zaterdag
Op de planning van vandaag stond Schloss Possenhofen. We zouden rond half tien wegrijden omdat het anderhalf uur rijden was; maar we werden pas allemaal om kwart over negen wakker. Ik weet het ook niet hoe dat kon, maar we zullen de slaap wel nodig hebben gehad. We deden rustig aan met ontbijten en gingen op weg. Op het moment dat we de deur van ons appartement open deden stond er ineens een tas voor de deur. In de tas zat onder andere gehakt, 3 blikjes bier, een halve fles rosé, een soort van danoontje toetjes, een maggi-plantje, eieren, sauerkraut, afbakbroodjes en dat soort dingen. We hebben geen idee wie van de 2 lieve Nederlandse buren dat heeft achtergelaten want beiden zijn vanochtend vertrokken. Hartstikke lief en mochten jullie dit lezen; bedankt! De bovenburen hebben niet eens het kabeltje voor het digitale fototoestel teruggekregen van ons en zijn weg. De buren naast ons waren ook ineens vertrokken. We wisten wel dat ze slechts een week bleven, maar het is toch apart als er ineens zo’n tas voor je deur staat. Haha. Als we nou niet hadden uitgeslapen hadden we het misschien nog wel gehoord en gedag kunnen zeggen. Ik vind het jammer, want het was leuk gezelschap. We hebben nu nieuwe bovenburen; de mysterieuze Duitse balkon-herriemakers. Ze zijn telkens aan het stommelen en het lijkt alsof ze een tent ofzo opbouwen op het balkon. Ik heb nog niet gekeken en ik stoor me er ook niet aan, maar het valt wel op.
In de auto las ik uit het boekje dat ik heb gekocht over de vier kastelen van koning Ludwig. Ik werd razend benieuwd naar Schloss Linderhof. Ik hoop dat ik Kevin nog over kan halen om naar Linderhof te gaan. Wow, die afbeeldingen zijn geweldig! Wat gaaf als je dat kan zien. Ik keek stiekem op Google hoe ver het rijden is; slechts anderhalf uur. Hmmm, voor Kevin is dat veel te ver natuurlijk, haha. Dat moet ik goed zien te regelen. Ongeveer half één kwamen we op onze bestemming; waarbij we tot een onaangename ontdekking kwamen. Het slot dat we wilden bezoeken, was privébesitz. En helaas niet dat van ons!
We konden wel het museum in (dat wilden we niet), rond het meer wandelen (dat was 80 kilometer ofzo), rondom het slot (je zag het slot bijna niet – maar op 2 plaatsen goede foto’s gemaakt), in de omgeving wandelen (saai) en zelfs een wandeltocht van 5 kilometer in en rond Possenhofen doen langs allerlei bezienswaardigheden (11 in totaal), maar het slot zelf konden we niet in. Dat was wel even jammer! Toch heeft ons dat niet weerhouden van het genieten van een dagje weg en zijn we inderdaad in de omgeving gaan wandelen. Het was een leuk plaatsje met volop mensen met van alles te zien. Er was nou niet echt iets typisch spraakmakends aan dit plaatsje wat je ergens anders niet kunt vinden. Nou ja, een paar mooie huizen, een jachtclub, een hoop zeilboten met een stukje pier en verder leuk uitzicht over het meer. Dat uitzicht over het meer hebben we bij het huisje ook; en dan een stuk mooier. Dus we zijn een klein beetje gedesillusioneerd. Onze verwachtingen waren anders en we zijn ook nog voor een euro opgelicht; whahahaha.
Dat was wel grappig en tenenkrommend tegelijk. We stonden bij het museum waar we niet in wilden gaan en hadden trek gekregen van de autorit. Dus we kochten bij zo’n snackkar wat te eten. Kevin had een curryworst en ik had samen met Sebastian een portie frietjes. De curryworst was 3,50 en de patatjes 1,50. 5 euro dus. Dus ik geef haar zo 5 euro en ze zegt: sechs funfzig. Dus ik zeg: nee, dahaag. Drei funfzig und ein funfzig is funf euiro! Ja, zegt ze, maar de prijs van de patatjes kloppen niet, dat moet nog aangepast worden. Die zijn 2,50, dus het wordt sechs euiro funfzig. Dus ik zeg doodleuk: dass is nicht sechs euiro funfzig aber sechs euiro. Dus ik geef haar met m’n stomme hoofd in plaats van dat ik zeg dat ze er in kan verrekken – want ja, Sebas had de patatjes natuurlijk al gezien. Maar ik voelde me wel even genaaid. Het is maar een euro, ik weet het, maar toch. Als ze dat bij vijftig man doet, heeft ze die dag een extra 50 euro binnen gehaald. En gezien de drukte op die plek haalt ze dat vast wel. Er hingen 3 borden met pommes frites 1 euro 50. Dus een foutje was het volgens mij niet – anders had ze dat allang aan kunnen passen. Eigenlijk had ik gewoon moeten zeggen: dass hab ich nicht. Mja, meeveren… De zuinige Hollanders; zullen ze wel denken. En als het nou gewoon lekker was, zou ik desnoods nog terug gaan voor die 50 extra centen die ze ermee wilde verdienen; maar het was niet eens zo bijzonder ook nog. Some people want to see the World burn. Afin, zand erover.
Nadat we even een flink stuk hadden gelopen rondom het slot, stukje meer en in de omgeving zijn we weer in de auto gestapt en op de terugweg gegaan. We waren er wel een beetje klaar mee voor vandaag.
We hebben de auto volgetankt en zijn daarna nog een stukje in de omgeving hier gaan rijden. Voor ons vertrek heb ik alle supermarkten die het meest ‘dicht’ in de buurt zitten opgeschreven op ons ‘programma’, maar Kevin weigert te geloven dat er niet meer supermarkten zijn. Hij heeft op de TomTom gekeken en zelfs de TomTom zegt dat de supermarkt die het meest dichtbij zit 10,4 kilometer is, maar toch zoekt hij een supermarkt dichterbij. Maar die is er dus niet. Mijn schatz is eigenwijs en zoekt toch. Dat vind ik trouwens helemaal niet erg want ik heb een hele rits cd’s gebrand met muziek voor in de auto en zit lekker te genieten van de muziek, de airco en de mooie omgeving. Ik maak volop foto’s en vermaak me prima. Kevin wil een ‘andere’ supermarkt behalve de Aldi omdat hij beter bier wil drinken (hij heeft nu 2 verschillende merken gekocht en vind dat niet lekker). Ook vind hij het brood niet zo lekker daar – geen idee waarom. Op ongeveer 400 meter afstand van de Aldi zit een andere supermarkt. Ik heb al minstens 12x gezegd dat daar een supermarkt zit – Kaufmarkt Feneberg Lebensmitteln – maar hij negeert het in zijn geheel. Ik heb werkelijk geen idee waarom. “Ik zoek een Albert Heijn”, zegt hij. Waarop ik moet lachen en zeg hem dat hij dan 850 kilometer naar links moet. “Neehee, een soort van Albert Heijn”. Ondertussen zit hier verderop bij het freibad een bakkerij voor het brood en een gasthause voor het lekkere bier… Dus waar hij nou eigenlijk naar op zoek is – werkelijk geen flauw idee, maar de muziek is hot, de airco is cool dus ik ben gestopt met vragen stellen.
Het heeft in totaal weer 30 seconden geregend vandaag. Ik voelde een druppel op mijn arm en ik zei: oh, volgens mij gaat het regenen. Waarop Kevin zei: ja, ik denk het ook. Ik: “Ik ben nou niet bepaald onder de indruk van de regen hier”. Kevin: “Ik ook niet”. En nog voordat we tien meter verder gewandeld waren was het alweer voorbij. Serieus, kom maar op met je regen. See if we care. Morgen staat er de Grosser Alpsee op de planning; maar dat willen we juist niet gaan doen omdat het op zondags erg druk is daar. We willen dat wisselen met een andere dag v/d week. Maar wat we dan nu precies morgen willen gaan doen is onbekend. Kevin weet niks concreets en elk idee wat ik aandraag om te gaan doen, schiet hij uit de lucht met diverse redenen. Ik heb gezegd dat hij er dan maar over na moet denken en dat ik het van hem hoor als hij er uit is. Haha. Kortom; het is voor ons ook nog een verrassing wat we morgen gaan doen. Ik ben benieuwd; het stemmetje LINDERHOF in mijn hoofd probeer ik te negeren, ik zal Kevin zo het boekje met de tig kleurenfoto’s onder zijn neus proberen te stoppen
Volgens mij was ik succesvol! Mwuhahaha! We hebben het erover gehad en we gaan morgen naar Lindau. Volgende week schrappen we Oostenrijk van de planning en vervangen dat met slot Linderhof. Donderdag schijnt het te gaan onweren en dan wil Kevin niet te ver weg, dus we gaan een beetje schuiven met de planning. Morgen dus naar Lindau. Volgens onze ex-buren was het een leuk plaatsje met daarbij een eilandje op een meer waarop je met een bootje kon varen en lekker kon wandelen of iets dergelijks. Ik heb er werkelijk geen idee van; maar we gaan het wel eens bekijken. Het ligt aan de bodensee. Het zal me benieuwen.
Dag 9 Zondag – Lindau
Dag 10 Maandag – Ravensburger Spieleland
Dag 11 Dinsdag – Wies church
Dag 12 Woensdag – Slot Linderhof
Dag 13 Donderdag – Omgeving verkennen
Dag 14 Vrijdag – Zeppelin museum (die we sowieso gaan cancellen)
Dag 15 Zaterdag – terugrijden naar huis.
Eenmaal thuis hebben de heren weer lekker gevoetbald en gestoeid en zijn ze ’s avonds lekker in bad geweest. Omdat we thuis geen bad hebben maken we daar hier optimaal gebruik van. En de kerels vinden het heerlijk. Note to self; ga ook in bad. Het is al minstens vijf jaar geleden, volgens mij, dat ik voor het laatst in bad zat. Maar goed, dat was niet zo’n fijne ervaring; ik had geen rust in me. En ik geloof dat ik dat nog steeds zo heb. Dan ga ik zitten in bad… en dan? Wat te doen, wat te doen. Ik heb wel een boek bij me en als ik hier nu naar rechts kijk zie ik Kevin een boek lezen. Als hij al leest – wat echt zelden is – dan kan ik het zeker! Dus dat is nog wel een idee. Hopelijk val ik niet met boek en al in slaap; anders is mijn boek nat. Ik heb vanavond de gehakt van de buren opgemaakt en heb lekker spaghetti gemaakt. Ik had nog een beetje saus gevonden in de aldi de afgelopen week; dus dat ging er wel in. De hele pan is leeg gegaan.